"Dante"
Dochodzą nas głosy czytelników domagających się wyraźniejszej ze strony pisma odpowiedzi na pytanie: kogo Teatr popiera? Pytanie jest z cyklu odwiecznych, odpowiedź na nie tym trudniejsza. I czy w ogóle miałaby sens? - bo łatwiej już określić "co popiera" nasz dwutygodnik. O to nas zresztą czytelnicy nie pytają. Może odpowiedź narzuca się sama, może nie o nią idzie zwolennikom personalnych sensacyjek i niedyskrecji. W imiennym "popieraniu" nie byłoby nic zresztą zdrożnego, gdyby praktyka dookolna nie jednoczyła popierania z niepopieraniem. I dookoła wszyscy będąc "za", są tym samym "przeciw". Tutaj zaś nasz status pisma środowiskowego każe zachowywać szczególną ostrożność. I "być przeciw" w sprawach jednostek decydujemy się w tych arcyrzadkich sytuacjach, gdy fakty przemnożone przez czas zezwalają na wykluczenie błędu w ocenie. Czy takie wykluczenie jest zresztą w ogóle możliwe?
W tym numerze decydujemy się przecież jednoznacznie i wyraźnie "za". Skłonił nas do takiej deklaracji Józef Szajna swoim widowiskiem pt. Dante. Co prawda znaleźli się wybrzydzacze profesjonalni, którzy tekst Boskiej komedii zgłębili do stopnia, co kazał im założyć przeciw poczynaniom Szajny gromkie veto. W tej akurat materii Teatr zadowala się opinią prof. Mieczysława Brahmera. Wsparci tym autorytetem nie lękamy się, iż błądząc przez gąszcz dantejski, zawadzimy o sęki jakichś herezji...
Będąc zatem za Szajną, cieszymy się również, iż dzięki esejowi prof. Tadeusza Kowzana możemy być również za Planchonem, którego niebanalną inscenizację molierowskiego Świętoszka opisuje nasz uczony i łaskawy korespondent z Lyonu. W tych dwóch sprawach jest zatem Teatr "za". A w innych? - Tu już proszę wertować numer, samemu dochodząc do wniosku. Może coś jeszcze "za" się znajdzie. I może coś "przeciw".
