F.Z.K. czuwał na ŚNIE Felicji Kruszewskiej w Teatrze Rozmaitości
Autorkę Snu uwiecznił Gałczyński w popularnej przed półwiekiem piosence Włożę spodnie czarne, cmentarne:
Felicja, słodka poetka
napisze mi epitafium:
Jaka szkoda, panowie i panie,
że znowu poetę szag trafił!
Słodka poetka napisała osobliwą sztukę. Utwór z mgły, galarety i młodopolskich tęsknic. Życia w nim tyle, co w prosektorium. Sen szeleści papierem wyrwanym z pensjonarskiego sztambucha. Irytuje kaligrafią, naiwnością konstrukcji, literackością postaci. Dziewczynce, której się śni naprawdę trudno zasnąć, gdyż leży na samych metaforach... A przy tym wszystkim Sen jest dramatem natchnionym. I to nie w tych miejscach, gdzie poetka wieszczy i kasandryczy, lecz tam, gdzie lotność i nierzeczywistość materii są wyrazistsze niż konkret. Ból zadany we śnie bywa gorszy niż na jawie. Rany odniesione w marzeniach otwierają się wciąż na nowo. Trwają w pamięci, spływają krwią. Sen to sztuka reżyserska. Dopiero animator spektaklu wyostrza zamazane kontury, wydobywa sens spod skorup słów. Jerzy Dobrowolski zmienił utwór przeczuć i niedomówień w poetycki moralitet, lokując go gdzieś na linii wizyjnej prozy Witkacego i okupacyjnej dramaturgii Trzebińskiego. Zobaczył w tym Śnie także prekursorski wariant Nosorożca kochanego pana Ionesco. Część II widowiska pozwoliła Dobrowolskiemu na pełne ujawnienie swych atutów, co widownia kwituje zasłużonymi oklaskami. W roli Dziewczynki wystąpiła Elżbieta Starostecka. Bardzo szlachetna w mowie i uczynkach. Mniej szlachetności, za to dużo z gry, wnieśli: Jerzy Bończak, Andrzej Stockinger, Jerzy Turek i Zdzisław Maklakiewicz. Osobno godzi się wspomnieć panie: Wiesławę Mazurkiewicz i Małgorzatę Załuską, najbliższe bodajże klimatowi sztuki Kruszewskiej. Na widowni wyróżnił się Bogdan Łazuka, hojnymi rękami wymierzający sprawiedliwość grającym kolegom.
