Podglądali osiem kobiet
Co się dzieje na scenie, gdy w teatrze nie ma widzów, jak powstaje przedstawienie, kto ma więcej do powiedzenia: aktorzy czy reżyser - tego wszystkiego można było się dowiedzieć na próbie otwartej spektaklu "Osiem kobiet" w Teatrze Polskim
Publiczność, która przyszła do teatru w czwartek wieczorem, była świadkiem tzw. pierwszej próby sytuacyjnej. Zanim na scenie pojawiło się tytułowych osiem kobiet, reżyser Marek Mokrowiecki długo opowiadał o tym, co działo się wcześniej.
- To nasza jedenasta, czy dwunasta próba - mówił. - Dotąd odbywały się stolikowe, podczas których siedzimy i opowiadamy sobie o relacjach między postaciami, sensie ich pojawiania się. Wtedy również podaję aktorom skróty. W "Ośmiu kobietach" wykreśliłem około 30 procent tekstu.
Podczas prób sytuacyjnych aktorzy ćwiczą już na scenie. Ustalają, gdzie kto ma siedzieć, skąd wchodzić, jak zaaranżowana będzie przestrzeń. - Tutaj będzie kuchnia, tu garderoba, a tu główne wejście do rezydencji, w której rozgrywa się dramat - wskazywał Mokrowiecki. Niektóre z tych miejsc były już częściowo wyposażone w meble - np. przy głównym wejściu stały schody i drzwi.
Jednak wiele pomieszczeń aktorzy podczas prób muszą sobie wyobrazić i zapamiętać. A nie jest to łatwe, bo wszystko przecież wygląda tak samo: pusta, czarna przestrzeń. - Dlatego powtarzamy sceny wielokrotnie, żeby nie mieli absolutnie żadnego problemu z przemieszczaniem się z jednego miejsca do drugiego - tłumaczy reżyser.
- Cała scenografia pojawi się gdzieś dopiero na dwa tygodnie przed premierą. Teraz posługujemy się rekwizytami zastępczymi.
Można je było oglądać w salonie rezydencji. Kanapa, stół, fotele i lampa w przedstawieniu będą zamienione na inne. Stanęły na czas prób, bo ułatwiają grę.
Po półgodzinie na scenie pojawiły się wreszcie aktorki. W prywatnych ubraniach, z tekstami w ręku. Niektóre po chwili zaznaczyły strojem charakter odgrywanej przez siebie postaci, np. Dagmara Mrowiec - w spektaklu młodsza córka - założyła na stopy wielkie, różowe kapcie w kształcie zwierzęcych łap i szlafrok. Wreszcie zaczęło się wielokrotne odczytywanie tekstu. Mokrowiecki dawał aktorkom rady, ale słuchał również ich propozycji.
- "Osiem kobiet" to stricte aktorskie przedstawienie. Reżyser powinien się w zasadzie schować, słuchać tego, co do powiedzenia mają aktorzy, a potem wrzucić to wszystko do jednego kotła - wyjaśniał. - Przez cztery godziny robiliśmy tylko jedną scenę - kilka stron tekstu - dodał na koniec. - Jest to tak męczące, że dłuższych prób nie ma sensu już dziś przeprowadzać.
To była pierwsza próba otwarta, w jakiej brał udział reżyser.
- Z propozycją wyszedł dyrektor teatru Adam Orzechowski - opowiadał Mokrowiecki. - Zgodziłem się i jestem bardzo zadowolony. Oprócz rozmów z aktorami tłumaczyłem również widzom, co się właśnie dzieje. Po wszystkim ktoś z widowni przyszedł do mnie i powiedział: "Teraz widzę, że aktorstwo to bardzo trudny zawód".
