Dom pod Kocim Pazurem
- Trzy ciotki mają kota na punkcie swoich kotów - o swoim spektaklu "Dom pod Kocim Pazurem" w Teatrze Miniatura w Gdańsku opowiada reżyser KRYSTYNA JAKÓBCZYK.
Rozmowa z Krystyną Jakóbczyk, reżyser przedstawienia "Dom pod Kocim Pazurem", najnowszej premiery w Teatrze Miniatura:
Aleksandra Drobniewska: Kim jest Klara Jakobs, autorka sztuki "Dom pod Kocim Pazurem"?
Krystyna Jakóbczyk reżyser przedstawienia "Dom pod Kocim Pazurem: Sprawa jest dość tajemnicza. To pseudonim literacki współczesnej polskiej pisarki. Jej tekst jest troszeczkę wzorowany na powieściach Lucy Maud Montgomery. Jest angielski dom, stroje z przełomu wieków. Bawimy się w lata 20., czyli troszeczkę późniejszy czas niż w powieści "Ania z Zielonego Wzgórza".
Kto zamieszkuje ten wiktoriański dom?
- Cztery ciotki i ich trzy koty. Trzy ciotki mają kota na punkcie swoich kotów. Czwarta, Wiktoria jest despotką, rządzi siostrami i nie cierpi kotów. Do tego domu niespodziewanie przyjeżdża siostrzenica Julka, córka ich piątej zmarłej siostry. Ten przyjazd wprowadza wiele zamieszania w życie ciotek i kotów bo Julka przywozi ze sobą psa. Tu się zaczyna wątek kryminalny. Koty postanawiają pozbyć się ciotki Wiktorii z domu.
Uknują kocią intrygę?
- Tak, jej celem będzie wskrzeszenie dawnej miłości między ciotką a po sąsiedzku mieszkającym weterynarzem Henrym. Oni byli kiedyś narzeczonymi, ale rozstali się 18 lat temu i od tego czasu nie przemówili do siebie ani słowa. Koty zaczynają symulować różne choroby, żeby weterynarz stał się częstym gościem w domu ciotek.
Jakie choroby będą gnębić koty?
- Różne zatrucia, paraliże. Kocie dolegliwości wzbudzą wiele kontrowersji i konfliktów. Ciotki zaczną się wzajemnie oskarżać, przez kogo koty chorują. Oczywiście nikt nie podejrzewa, że zwierzęta są tak inteligentne, że same tę historię wymyśliły. W końcu koty osiągną cel, ciotka Wiktoria i lekarz Henry pobiorą się. Ciotka się z domu wyprowadzi, a koty będą sprawowały swoje rządy.
Czy każda z ciotek ma tak mocno określony charakter jak ciotka Wiktoria?
- Tak. Ciotka Klara jest wesoła, figlarna i pomysłowa, ze skłonnością do intryg. Ma najlepsze relacje z młodą siostrzenicą. Ciotka Laura ma skłonności wizjonerskie, zajmuje się wróżeniem z kart, wieszczeniem i przepowiedniami. Ciotka Berta pełni w domu niewdzięczną rolę kuchty. Prowadzi całe gospodarstwo, jest wiecznie zajęta, a przy tym naiwna i płaczliwa.
A sama Wiktoria? Czy ma nawiązywać do Maryli, opiekunki Ani z Zielonego Wzgórza?
- To jest kostyczna, bardzo apodyktyczna, ostra i oschła. Ale pod wpływem spotkań z weterynarzem i powracających uczuć zmienia się.
Celowo postacie ciotek są przejaskrawione?
- Tak, ale nie jest to ostra groteska. To jest 1920 rok. Kobiety w tamtych czasach zachowywały się dość powściągliwie. Ich gestykulacja i emocje, kłótnie domowe nie mogą osiągać takich temperatur, jakie toczą się gdzieś teraz w naszych domach. To inny czas i inaczej ludzie okazywali swoje uczucia. Zwłaszcza w Anglii, gdzie wszyscy byli powściągliwi.
A jakie są koty?
- Jest rudoczerwony Klarnet (bo należy do ciotki Klary) - najbardziej szatański. A przy tym pokrętny, złośliwy i inteligentny Jest prowodyrem całej intrygi. Czarny kot Larry należy do ciotki Laury. Zajmuje się kartami, jest trochę filozofem i malkontentem. Biały, puszysty Albert to kot ciotki Berty. Bardzo dba o swoje futro i elegancję. Kocha bawić się, spać, leżeć. Lecz kiedy trzeba, to wydobywa swoje kocie pazury.
Czemu koty, a nie ludzie są głównymi bohaterami tej sztuki?
- Mają idealne cechy, żeby uknuć intrygę przeciw ludziom. Okaże się, że zwierzęta są sprytniejsze od ludzi. Bo nie dość, że dopną swego, to przy okazji pogodzą ludzi. A przy okazji pokazują, że walczą tylko wtedy, gdy w grę wchodzi ich życie. Nigdy dla własnych korzyści.
