TRZY PO TRZY w Teatrze Narodowym
Nie dane mi było zobaczyć na scenie Kazimierza Opalińskiego, którego jubileusz 60-lecia pracy aktorskiej przydał blasku temu montażowi. Kolejnej próbie Hanuszkiewicza przybliżenia współczesnej widowni dorobku teatru przeszłości. Tym razem jednak prezentacja Fredry nie wypadła tak, jak sobie to Hanuszkiewicz marzył. Monumentalne drzewo genealogiczne zasadzone ciężką ręką scenografa nie zaowocowało w pomysły. Reżyser jakoś nie potrafił porozumieć się z autorem wyboru, jakiego Fredrę chcą pokazać. Z pewnością jest to Fredro odbrązowiony. Ale gorszym jeszcze zabiegiem wydaje mi się pomnik z gipsu. Frywolna śpiewanka przerwana w połowie, by ciąg dalszy popłynął na inną, podniosłą nutę. Fredro niezbyt nadaje się do tego, by za jego pośrednictwem oceniać epokę napoleońską. Hanuszkiewicz - zdając sobie zapewne sprawę z tej niemożności - przerywa raz po raz melancholijne wspominki, każąc nam bawić się i śmiać. Mechanicznie, na zasadzie kabaretowej składanki: śmiech - łza, łza - śmiech, śmiech - łza... A przecież chętnie zrezygnowalibyśmy z tych lekcji zadumy, ciesząc się barwnym, dowcipnym widowiskiem: "Aleksander Fredro-show". Może by to było mniej ambitne, za to o ileż bardziej teatralne, kpiące, przewrotne, wierne duchowi Fredry. Nie jego komentatorom. Hanuszkiewicz zrobił już coś takiego przed laty, wystawiając "Damy i huzary" z zespołem beatowym. Tu przeląkł się własnej odwagi. Jego montaż rozpada się więc na epizody. Aktorzy stają się epizodystami, których możliwości sztucznie ograniczono. Wyobrażam sobie, jak zabawny byłby Łapicki-narrator, gdyby jego spojrzenia nie przymgliły krwawe łzy. A Lutkiewicz, Siemion, czy nowe twarze w Teatrze Narodowym: Anna Chodakowska i Krzysztof Kolberger... W tej kompanii z pewnością lepiej śmiać się niż pochlipywać.
[data publikacji artykułu nieznana]
