Artykuły

Pięć kobiet opowie w sobotę melomanom historię Joanny d'Arc. Za pulpitem orkiestry Opery Wrocławskiej stanie Ewa Michnik, na scenie w tytułowej roli usłyszymy Annę Lichorowicz i Evgenyię Kuznetsovą, reżyserii dzieła Verdiego podjęła się Natascha Ursuliak, scenografię przygotowała Claudia Weinhart, a kostiumy Małgorzata Słoniowska.

"Joanna d'Arc" Giuseppe Verdiego zostanie pokazana na wrocławskiej scenie po raz pierwszy od swojej światowej prapremiery w 1845 roku w mediolańskiej La Scali. I po raz pierwszy od polskiej, która miała miejsce w Warszawie w 1872 roku. O randze wydarzenia najlepiej świadczy fakt, że objął je honorowym patronatem ambasador Włoch.

- Verdi skomponował dzieło piękne, o porywającej partyturze, z wirtuozowskimi partiami orkiestry, rozbudowanymi partiami chóru - mówi Ewa Michnik, która podkreśla duże wymagania stawiane śpiewaczce wcielającej się w Joannę - to rola trudna, wymagająca mocnego i zarazem lirycznego głosu. We wrocławskiej inscenizacji zmierzą się z nią Anna Lichorowicz, która podbiła melomanów partią Liu w "Turandot" Pucciniego, megaprodukcji wystawionej w zeszłym roku na Stadionie Olimpijskim, i Evgeniya Kuznetsova [na zdjęciu], fenomenalna w "Kobiecie bez cienia" Straussa i "Opowieściach Hoffmanna" Offenbacha.

Jakie będą ich Joanny? - Moja będzie odważna, waleczna, ale pamiętam też, że to święta. Chciałabym, żeby była autentyczna - mówi Lichorowicz. A Kuznetsova dodaje: - Była heroiną, postacią ważną w historii, ale i dziewczyną, bardzo młodą.

Jak podkreśla Ewa Michnik, libretto Temistocle'a Solera razi dziś brakiem autentyczności. Opera oparta na dramacie Schillera zbudowana jest na relacji trzech osób: Joanny, króla Karola VII i Giacoma, który u Verdiego jest ojcem dziewczyny.

- Wiemy, że rodzice Joanny d'Arc byli prostymi wieśniakami, głęboko wierzącymi, kochającymi córkę. U Verdiego Giacomo, ojciec przyszłej świętej, denuncjuje ją przed Anglikami, bo nie akceptuje jej życiowych wyborów, co nie tylko jest niezgodne z prawdą historyczną, ale i niewiarygodne psychologicznie - tłumaczy Ewa Michnik.

Dlatego w interpretacji Nataschy Ursuliak Giacomo (w tej roli usłyszymy Mariusza Godlewskiego i Bogusława Szynalskiego) będzie... księdzem.

- Dla mnie to opowieść o dziewczynie, która dostaje się pomiędzy dwie postaci próbujące na nią wpływać, manipulować nią. To ksiądz reprezentujący Kościół, z którym Joanna była bardzo mocno związana, a który de facto ją poświęcił i zaprowadził na stos, i król, reprezentujący władzę świecką.

- Joanna jest kobietą, której życie określają mężczyźni, ale która znajduje w sobie siłę i niezależność, bo ostatecznie przecież, choć straciła życie, zwyciężyła. O tych, którzy ją zabili, nie pamięta dzisiaj nikt. Ją zna nie tylko cała Francja -tłumaczy Ursuliak, dodając, że właśnie dlatego scena końcowa inscenizacji rozegra się we współczesnej scenerii.

My zdradzimy, że Joanna nie spłonie na stosie, ale zostanie ugodzona nożem (I będzie śpiewać jeszcze 15 minut - uśmiecha się Ewa Michnik), a scenografia będzie podkreślać niepewną pozycję Kościoła.

- Czy się denerwuję przed premierą? Jasne,że tak. Reżyserka wszystko świetnie tłumaczy, ja lubię w operze to, że oprócz śpiewania można też "wyżyć się" aktorsko, ale stres jest - śmieje się Anna Lichorowicz, która po chwili nieśmiało przyznaje, że ma asa w rękawie - modli się do... Joanny d'Arc. - Jestem głęboko wierząca, ale dopiero przy tej operze ta święta stała mi się bliska.

Dla Evgenyi Kuznetsovej rola Joanny to pierwsza kreacja Verdiowska. - To trudna partia, wymagająca bardzo dużych umiejętności, ale z drugiej strony to tak piękna muzyka, że aż chce się z nią zmierzyć - mówi.

Ale nie tylko opieka świętej może wpłynąć na jakość tego wydarzenia. Okazuje się, że w dniu premiery śpiewacy zaangażowani w spektakl robią sobie prezenty - zostawiają w garderobach maskotki nawiązujące do postaci. Obie Joanny znajdą pewnie małe mieczyki albo rycerza w zbroi na koniu. I od razu stres będzie mniejszy.