Brytanik
"Jest to wśród moich tragedii ta, o której powiedzieć mogę, że kosztowała mnie najwięcej wysiłku. Przyznać mi jednak trzeba, że zrazu przyjęcie jej zawiodło moje spodziewanie: zaledwie wystawiono ją na scenie, a posypały się krytyki odsądzające ją od wszelkiej wartości. Rychło jednak przydarzyło sie z tą sztuką tak jak bywa z innymi, mniej więcej udanymi dziełami: krytyki upadły, sztuka się ostała" - pisał triumfalnie w przedmowie do drugiego wydania "Brytanika" Jean Racine, autor już wówczas na tyle uznany i szanowany, że mógł sobie pozwolić na sarkazm wobec wszelkiej krytyki. W "Brytaniku" Racine sięga (nie po raz jedyny zresztą) do dzieła Tacyta, z niego czerpiąc kanwę wydarzeń i przede wszystkim charakterystykę postaci: młodzieńczego, dopiero zdobywającego świadomość drzemiącego w nim zła rzymskiego cesarza Nerona, opętanej żądzą władzy jego matki Agrypiny, wreszcie najmniej może wyrazistego, bo stanowiącego w zamierzeniu autora uosobienie uciśnionej niewinności, tytułowego bohatera, Brytanika. Ta wysuwająca się na pierwszy plan próba sił między matką a synem kazała współczesnym widzieć w tej sztuce również odwołanie się do młodzieńczych przeżyć Ludwika XIV, z czasów, gdy walczył z matką o własną samodzielność. "Brytanik" wprawdzie na premierze nie zyskał wielkiego uznania (zbyt wielką konkurencją okazała się zapowiedziana na ten sam dzień publiczna egzekucja), już wkrótce jednak stał się jedną z ulubionych pozycji wszystkich teatrów, przede wszystkim ze względu na dwie znakomite role (Agrypiny i Nerona), o których marzy wielu aktorów. Przedstawienie, które zobaczymy w telewizji, przygotował ośrodek krakowski TV. Reżyseruje Jan Błeszyński. Przekład Joanny Arnold. Występują Anna Polony, Krzysztof Globisz, Andrzej Zieliński, Dorota Pomykała, Edward Lubaszenko, Jerzy Trela oraz studenci krakowskiej PWST.
