Ten tekściarz Mickiewicz
"Pan Tadeusz" w reż. Joanny Szczepkowskiej w Teatrze Syrena w Warszawie. Pisze Tomasz Miłkowski w Przeglądzie.
To spektakl z pomysłem. Joanna Szczepkowska, przygotowując tę wycinankę z Pana Tadeusza z młodymi lub bardzo młodymi aktorami, umiejętnie pokazała najkrótszą wersję opowieści, ale nade wszystko jej walory: piękno barwnego języka, rytm opowieści, słyszalny także w przekładach. Króciutkie wyimki z przekładów węgierskiego, japońskiego, litewskiego itp. dały wyobrażenie, że i w tłumaczeniu Mickiewicz brzmi dobrze. Uciekając od adaptacji inscenizowanej, gdzie są postacie, scenki, sytuacje i dekoracje, Szczepkowska posłużyła się skrótem, ruchem, muzyką, dozowanymi partiami chóralnymi i prostymi rekwizytami (drewniane skrzynki do transportu warzyw, niektóre z denkami, żeby wybijać rytm, metalowy trzepak i konstrukcja z rurek, po której można się wspinać), z pomocą których tworzy izby dworu, zamek, a nawet puszczańskie ostępy. Reflektory odpowiednio użyte ukazują sławne Mickiewiczowskie zachody i wschody słońca. Całość obramowana została castingiem: aktorzy starają się o role, wkuwają tekst, wykonują jakieś kawałeczki z poematu, Szczepkowska z offu im dziękuje, a potem aktorzy w oczekiwaniu na werdykt zaczynają "Pana Tadeusza" wspólnie przepowiadać i ta robota ich wciąga. I to wszystko. Resztą jest poezja, wokalizy i talent wykonawców, którzy sił nie szczędzą, aby przełamać mur obcości między nimi a tekstem, między ich interpretacją a młodą widownią. Spektakl bowiem adresowany jest do młodzieży szkolnej (stąd godzina przedstawień, 11.00), która wprawdzie pozwala się rozbawić, a nawet chwilami zainteresować, ale poezję ma w podejrzeniu. Niemała część widowni nudzi się niemiłosiernie. Przy tak mało wdzięcznych (bo oduczonych słuchania wierszy) słuchaczach ta praca to orka na ugorze.
