Wspaniały człowiek i artysta
Mawiał zawsze, że każdy, kto pracuje w teatrze, nawet jeśli jest tylko sprzątaczką, bileterką czy portierem, powinien czuć się z tego powodu kimś lepszym - wspomnienie o ALEKSANDRZE SEWRUKU, aktorze i dyrektorze scen w Olsztynie, Elblągu, Poznaniu i Warszawie.
Osobę Aleksandra Sewruka [na zdjęciu] wspomina Nina Błeszyńska-Wojewska, która przez wiele lat zawodowo związana była z elbląskim teatrem:
Do pracy w teatrze przyjmował mnie właśnie Aleksander Sewruk. Początkowo pracowałam na własny rachunek, zajmując się organizacją widowni, a moje zarobki uzależnione były od ilości sprzedanych biletów. Dyrektor Sewruk szybko jednak docenił moje umiejętności i zaproponował mi etat. Był jedną z tych kilku osób, które uczyły mnie teatru. Jako szef był osobą nadzwyczajną, troszczył się o wszystkich swoich pracowników i każdego traktował z szacunkiem, choć jednocześnie był też bardzo wymagający - lubił dyscyplinę i punktualność.
Mawiał zawsze, że każdy, kto pracuje w teatrze, nawet jeśli jest tylko sprzątaczką, bileterką czy portierem, powinien czuć się z tego powodu kimś lepszym. Zasługi Aleksandra Sewruka dla elbląskiego teatru były naprawdę ogromne. Był pedantycznym kierownikiem artystycznym, znakomitym organizatorem. Za jego dyrekcji elbląska scena rozkwitała. Potrafił przyciągnąć tu wspaniałych aktorów, a elbląskie spektakle zdobywały nagrody w całym kraju.
Przez piętnaście lat, kiedy tu pracował, zrealizował 172 sztuki, a spektakle grane były w teatrze codziennie oprócz poniedziałków. Jednocześnie sam był również wspaniałym aktorem, zarówno teatralnym, jak i filmowym, nazywanym przez niektórych mistrzem drugiego planu.
Aleksander Sewruk
Aktor, dyrektor teatru. Do Polski przyjechał w 1920. W 1930 rozpoczął studia na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Warszawskiego, które jednak po roku przerwał. W 1932 pracował jako urzędnik. Od 1932 był w Ochotniczych Drużynach Roboczych, potem Junackich Hufcach Pracy. Uczestniczył w kampanii wrześniowej, po kapitulacji Modlina został wzięty do niewoli. Przebywał w oflagach w Arnswalde i Grossborn. W 1940 rozpoczął działalność aktorską w teatrach obozowych. W latach 1946-47 występował w teatrze rewiowym Polskiej Dywizji Pancernej w Niemczech. Do kraju powrócił w czerwcu 1947. Występował w Teatrze im. Jaracza w Olsztynie (1947-52; w latach 1957-69 pełnił także funkcje dyrektora i kierownika artystycznego), Teatrach Dramatycznych w Poznaniu (1952-57). Od 1969 do końca życia był dyrektorem i kierownikiem artystycznym Teatru Ziemi Mazowieckiej w Warszawie.
