Niewyidealizowany człowiek
Są spektakle, których nie sposób zapomnieć, przedstawienia, które wyzwalają w nas nieznane dotąd emocje. Rozmową z Grzegorzem Jarzyną i Krzysztofem Warlikowskim ("Gazeta" z 12-13 stycznia) rozpoczęliśmy dyskusję o teatrze, który dotyka. Jakie były Wasze ekstremalne doznania w teatrze? Publikujemy fragmenty listów naszych czytelników.
W recenzjach ze sztuki Sarah Kane "Oczyszczeni" w reżyserii Krzysztofa Warlikowskiego czytam: "nachalny bezwstyd", "brutalny seks", "wyjątkowo obleśne rozbieranki". Zaskakujące jest dla mnie, dlaczego człowiek współczesnej epoki właśnie w ten sposób odebrał tę sztukę. Nie potrafię zrozumieć, dlaczego nagość wydaje się dzisiejszej publiczności czymś złym, gorszącym, zakazanym, nieprzyzwoitym? Dlaczego akty seksualne (u Warlikowskiego przedstawione "moim zdaniem wyjątkowa delikatnie, dyskretnie, w duchu piękna) są dla nas aż tak szokujące i skandalizujące? Wydaje mi się, że sztuki Warlikowskiego są przede wszystkim ludzkie. Reżyser ukazuje człowieka w sposób niewyidealizowany. Aktorzy występujący w "Oczyszczonych" nie mają perfekcyjnej figury modela. Jednak Warlikowski w zwyczajnym człowieku odnajduje piękno, odnajduje piękno w uczuciach, najczęściej postrzeganych przez nas jako brudne (np. miłość homoseksualna). Piękno wypełnia całą jego sztukę od początku do końca. Możemy odnaleźć je w muzyce, dekoracjach, grze aktorów... Ta sztuka pokazuje nam, jak ogromną moc i wartość ma uczucie i jak bardzo człowiek boi się i wstydzi do uczucia przyznać. Jednak te wszystkie elementy musimy w "Oczyszczonych" intuicyjnie, instynktownie wyczuć. Oglądanie tej sztuki wymaga od nas kontemplacji, pełnego zaangażowania. Liczy się tutaj przede wszystkim gra obrazów, gdyż sam tekst jest pełen niedopowiedzeń. Tę sztukę można albo zrozumieć, albo nie, albo przyjąć, albo odrzucić, jest dla nas albo wulgarna, albo prawdziwie, autentycznie piękna. Na zakończenie gorące brawa dla Krzysztofa Warlikowskiego. Z niecierpliwością czekam na dalsze sukcesy!
Małgorzata Karpińska, 17 lat
