Kasia z Heilbronnu
Inscenizacja Jerzego Jarockiego jest pierwszą polską prezentacją dramatu Heinricha Kleista. Jej prapremierowe przedstawienie odbyło się 30 listopada 1994 roku, inaugurując działalność nowej sceny Teatru Polskiego, na Dworcu Świebodzkim we Wrocławiu. Spektakl był oczekiwany z niecierpliwością ze względu na osobę reżysera, na miejsce o ciekawej, nieteatralnej w tradycyjnym rozumieniu architekturze i sam dramat wreszcie, będący tym głośnym dziełem niemieckiego romantyzmu, które ze względu na nowatorstwo formy i problematyki mogło być w pełni docenione dopiero w naszych czasach. I publiczność, i krytycy nie zawiedli się. "Kasia z Heilbronnu" stała się wydarzeniem, a telewizyjna wersja daje nam szansę zapoznania się z tym wybitnym spektaklem, który, ze względu na specyfikę inscenizacji powiązanej z architekturą Dworca, nie mógł być wystawiony poza macierzystą sceną.
Kleist napisał dramat między 1807 a 1808 rokiem, na trzy lata przed samobójczą śmiercią. Sztuka spotkała się z druzgocącą krytyką Goethego, który uznał ją za "mieszaninę sensu i bezsensu" i nie dopuścił do wystawienia w Weimarze. To sprawiło, że "Kasia..." zdobywała uznanie bardzo powoli. Jest to olśniewająca bogactwem literackich pomysłów opowieść o miłości córki płatnerza z Heilbronnu i hrabiego Fryderyka. Uczucie to zostało im przepowiedziane we śnie. Jednak Kasia, aby osiągnąć cel, musi przejść zwycięsko przez wiele prób, zaś Fryderyk, który początkowo za swe przeznaczenie bierze inną kobietę, musi poznać swój błąd i zrozumieć, że to Kasia jest bliźniaczą połową jego duszy.
W tej bajkowej historii kryją się filozoficzne rozważania o ludzkim przeznaczeniu i wiara w niezależny od ludzkich działań porządek, stanowiący rękojmię naszego świata. Wrocławska inscenizacja połączyła dramatyzm fabuły z klimatem sennego marzenia. Cała historia akcentuje dwoistość rzeczywistości, tej świadomej i widzialnej, oraz tej, jaką odkrywa się podczas podróży ku podświadomemu, na bezdrożach snu i marzeń. Dramat bohaterów Kleista jest bowiem realizacją marzeń uniwersalnych, a przez to bliskich i współczesnych.
