Straszna noc
Niewielka przestrzeń matami przedzielona została wpół, wciśniętym między rzędami dla publiczności drewnianym pomostem - placem gry dla aktorów. Na nim kilka tylko sprzętów, jakiś rozlatujący się stół, parę krzeseł, stolik z wiadrem i miednicą. A na tej scenie dwoje aktorów. On i Ona. Helver i Karla. Matka i syn? Brat i siostra? A może raczej związana z sobą para? Tak naprawdę nawet tego do końca się nie dowiemy.
Kiedy gasną światła na widowni, wraca właśnie z miasta rozpromieniony chłopak ze szturmówką. Jest szczęśliwy, dzielni chłopacy dali mu szturmówkę, nauczyli podstaw musztry i pokazali jak należy traktować "ścierwusów". Gdy z dumą opowiada, co robił na ulicy przed palącym się sklepem sąsiadów, ona jest tym przerażona. Chłopak, teraz dopiero w pełni dostrzegamy, wyraźnie jest upośledzony umysłowo. A ona już wie, że tam na ulicach zaczyna się polowania na takich, jak oni. Nie dostrzegli jego kalectwa i tylko dlatego uznali go za swego.
W "Nocy Helvera" wszystko rozgrywa się w zamkniętej przestrzeni, między dwojgiem ludzi, w strasznych czasach polowania na innych, prześladowania od-mieńców. Ona rozumie cały dramatyzm sytuacji, ogromny Helver zachowuje się jak wielkie dziecko. Sztuka Ingmara Villgista jest chwilami doprawdy przejmującą opowieścią o miłości, o głębokich związkach emocjonalnych i psychicznych łączących tych dwoje nieszczęśliwych i tak bezbronnych wobec świata ludzi.
Sztuka, którą zainaugurował sezon na małej scenie Teatr Polski jest świetnie i ze znajomością zasad teatralnego rzemiosła - napisana. Stwarza przez to szanse aktorom. Od tej strony premierowe przedstawienie także sprawia zdecydowanie korzystne wrażenie. Postaci zbudowane zostały na ostrym kontraście. Karla - Katarzyny Węglickiej jest surowa, zastraszona i opiekuńcza. Halver - Michała Jarmickiego to rozdygotane emocjonalnie i psychicznie - dziecko.
