"Płatonow" z Wrocławia
Ostatnią premierą przygotowaną przez wrocławski Teatr Polski przed pożarem był "Płatonow" Antoniego Czechowa w reżyserii Jerzego Jarockiego. A ponieważ dyrektor Jacek Weksler nie zakłada bezczynności zespołu, można się spodziewać, że zanim wrocławska scena zostanie odbudowana, Teatr Polski ruszy w Polskę z tym znakomitym przedstawieniem. Jak zwykle u Jarockiego, jest to spektakl "czysty". Nie ma w nim zbędnych scen, rekwizytów, niepotrzebnych aktorskich gestów. "Płatonow" ma bardzo czytelną oprawę sceniczną - zaczyna się na niemal pustej scenie, na którą kamerdynerzy - Wasyl i Jakub wnoszą sprzęty. Robią to zresztą przez cały spektakl i w partyturze Jarockiego te, z pozoru mało znaczące, postacie nabierają jakiegoś niesamowitego znaczenia. Temu nieustannemu budowaniu wnętrz towarzyszy budowanie sylwetek i relacji między nimi. Oczywiście najciekawszy jest tytułowy bohater - Jarocki zaskakująco odwraca konstrukcję postaci. Reżyserzy zaczynają ten dramat Antoniego Czechowa zwykle komediowo, czy nawet - jak Hanuszkiewicz w głośnej interpretacji z 1976 roku - groteskowo. Ale finał bywał już bardzo, bardzo tragiczny. U Jarockiego jest odwrotnie. Zaczyna się serio, mamy wrażenie, że Płatonowowi o coś chodzi, że to nie tylko prowincjonalny bawidamek i lekkoduch, ale człowiek z duszą, wrażliwiec skrzywdzony przez życie. Jednak późniejszy rozwój wypadków coraz bardziej zdecydowanie stawia go w złym świetle. Nie ma własnego zdania, jest słaby, gubi się w sytuacji, którą sam sprowokował. Jarocki idzie jeszcze dalej - tragiczny finał i śmierć bohatera to już nawet nie komedia, to farsa i kabaret. Dlaczego tak? Bo chyba nie może mieć patetycznej i monumentalnej śmierci ktoś, kto całe życie kpił z siebie i z innych, nie uznawał żadnych świętości.
W "Płatonowie" Jarockiego nie ma wielkich kreacji, jest natomiast bardzo precyzyjne aktorstwo.
