"Non-stop-show"
Spektakl Jerzego Jarockiego, mimo oryginalnych pomysłów, drażni z lekka. Niezbyt wiadomo bowiem o co reżyserowi właściwie chodziło. Czy chciał rozbawić publiczność nagością i prymitywizmem, czy też zmusić do refleksji nad zepsuciem tego świata? Nie wiem.
Sztuka ta to zlepek tekstów Różewicza. Tworzą one losy Adasia-Everymana naszego wieku. Człowieka na wskroś przeciętnego, który w życiu dorobił się niewiele i ogólnie marnie kończy. Obok niego przewijają się postaci zdegenerowane, lecz jest to pokazane powierzchownie, płytko; tak że nie wzrusza. Nawet porusza niewiele. Tragizm dehumanizacji i degradacji zanika. Pojawia się natomiast złośliwy, ironiczny uśmieszek na widok gołej pupy, lub rozkraczonej ciotki na krześle.
Należało się na coś zdecydować: albo zrobić z tego prawdziwy show (wtedy fantastycznie śpiewane songi w stylu pop-rock byłyby bardziej uzasadnione), lub też zrobić faktyczny "moralitet współczesny, głęboki, tragiczny". Bowiem Różewiczowskie dogłębne "wszystkiego przybywa tylko nas ubywa", "byle kto/mówi byle co/do byle kogo" straciło swój ukryty sens wobec rozochoconej atmosfery na scenie. Nie było także "twarzy zalanych łzami i wódką".
Jakby na przekór, studenci swe przedstawienie dyplomowe zagrali z werwą i naturalnie. W ogóle od strony warsztatowej spektaklowi niewiele można zarzucić. Młodzi aktorzy wykazali się dobrym przygotowaniem - dużo było ruchu, ekspresji (np. różnorakich skoków, machania łopatą w takt muzyki etc). Szymon Kuśmider jako Adaś jest obiecujący, ale nie życzę mu grywania ról Everymanów. Towarzyszy mu z powodzeniem reszta aktorów.
Scenografia (to już reguła) bardzo skromna, symboliczna wręcz. Uczestnicy "non-stop-show" wbiegali i wybiegali ze sceny kilkoma parami rozsuwanych drzwi, co znacznie uatrakcyjniło ruch sceniczny. Obok tekstów Różewicza słyszeliśmy kompozycje Krzysztofa Knittela, Stanisława Radwana, Vivaldiego, Chopina. Istna mieszanka wybuchowa!!!
