Artykuły

Dzięki Gałczyńskiemu wiemy, jak wyglądałoby niebo, zaprojektowane przez kobietę płci żeńskiej. Krystyna Meissner umożliwia nam zrozumienie zjawiska kobiecej reżyserii. Aktorzy fikają koziołki, chodzą na czworakach, na klęczkach, gramolą się, pełzają, skaczą, biegną. Akcji to nie posuwa, ale cały czas mamy wrażenie, że pani reżyser bardzo się śpieszy. Po kątach walają się porozrzucane pomysły.

Wypada zacząć od łóżka. Na jego widok zbledliby japońscy projektanci łóżek, wyposażonych w barek, lodówkę i elektrosiłownie. Jest to bowiem łoże-łąka, łoże-pole golfowe, pyszniące się zielenią trawy. Innym pomysłem jest wprowadzenie postaci Amorka (etatu Amorka nie przewidział Godebski). Amorka gra teatralne dziecko, powleczone pozłotką. Godzina jest późna, więc by malec nie przysnął - obdarowano go komisowym, coltem. I słusznie: konwencjonalny łuk w rękach dziecka mógłby zmienić rozwój wypadków na scenie.

Bez mężczyzn się jednak p. Meissner nie obeszła, traktując ich jako formację pomocniczą. Pospolite ruszenie poetów różnych epok i narodowości. Tak zwaną kanwę zahartowały wiersze i fraszki:

Pierre de Ronsarda,

Oliviera de Magny,

Franciszka Karpińskiego,

Stanisława Trębeckiego,

Ludwika Pugeta.

i wielu, wielu innych.

Co ma to wspólnego z poczciwym Ksawerym Godebskim? Dlaczego przy okazji nie usłyszeliśmy wierszy Nervala, Verhaerena, Claudela, Jacoba, Supervielle'a, Eluarda, Aragona, Biełego, Chlebnikowa, Zabołockiego, Pounda, Ginsberga? Też dobrzy poeci, a skoro wszystkie chwyty są dozwolone, nie należy się zatrzymywać w pół drogi.

Może to konserwatyzm - nie lubię sytuacji, gdy reżyser daje wyraźnie odczuć, iż oryginał go mierzi, iż traktuje tekst jako pretekst do popisania się swą inwencją. Ostatecznie, zamiast pracowicie "parafrazować" - można zająć się czymś innym.

Na marginesie sztuki "Miłość i próżność" pisze p. Meissner: "Chcemy także, żeby ten ożywiony kościotrupek (...)

[data publikacji artykułu nieznana]