Operetka Warszawska
Siedziba teatru mieściła się przy ul. Śniadeckich 5, s Sali na 600 miejsc. Był to jeden z pięciu efemerycznych teatrów operetkowych, które otworzyły się w 1929 roku w Warszawie. Był odpowiedzią na silnie odczuwalny brak stałej sceny spod znaku lekkiej muzy. Stąd kilkumiesięczne próby zrzeszeń mistrzów gatunku, które dawały dwie trzy premiery i upadały. Paradoksalnie, inaczej niż w przypadku kabaretów i rewii, sytuacja konkurencji osłabiała pozycję teatrów operetkowych.
Znicz bowiem wystartował dzień po inauguracji sceny operetkowej w Teatrze Ateneum, która utrzymała się zaledwie kilka tygodni. Świetne nazwiska Lucyny Messal i jej partnera – Józefa Redo pozwoliły przetrwać Zniczowi do końca sezonu. Teatr zamknął działalność operetką, która święciła triumfy później na wielu polskich scenach m.in.: w Bydgoszczy, Toruniu i Lwowie – Noc w San Sebastian Ralpha Beatzky’ego (Piękna Carrena).
Choć jeszcze na jesieni pojawiły się dwie sceny operetkowe, to czerwiec zamknęła wiadomość o wielkim otwarciu Teatru Lucy Messal i to był jedyny teatr, który przetrwał burzliwy rok zapoczątkowujący Wielki Kryzys.
Ewa Hevelke (2019)
- Ludwik Sempoliński Wielcy artyści małych scen, Czytelnik, Warszawa 1977.
Sezon: 1929 / 1930
