Streszczenia

Czas akcji: współcześnie
Miejsce akcji: tunel, szpital psychiatryczny.
Obsada: 2 role męskie, 2 role kobiece oraz epizody.
Druk: maszynopis w archiwum Teatru Rozmaitości w Warszawie.

Dramat w jednym akcie.

4. 48 to godzina o świcie - pora, gdy najwięcej osób popełnia samobójstwa. Bohaterka dramatu, która nosi nazwisko autorki, cierpi na psychozę depresyjną. Ogarnia ją obezwładniający smutek, nie widzi sensu życia, nie ma punktu zaczepienia:
"Jest mi smutno
Przyszłość jest beznadziejna i nic tego nie zmieni
Jestem znudzona i zniechęcona wszystkim
Jestem nieudolna, wszystko robię źle
Jestem winna, spotyka mnie kara
Pragnę odebrać sobie życie
Kiedyś umiałam płakać teraz nie jestem już w stanie
Straciłam zainteresowanie innymi ludźmi
Nie jestem w stanie podjąć żadnej decyzji
Nie mogę jeść
Nie mogę spać
Nie mogę myśleć [...]
Nie mogę pisać
Nie potrafię kochać [...]
Nie mogę się kochać
Nie mogę się pieprzyć
Nie potrafię być sama
Nie potrafię być wśród ludzi
Mam za duże cycki
Nienawidzę moich genitaliów"
Kane ma wrażenie, że nie urodziła się w swoim ciele. Czuje się, jakby miała osiemdziesiąt lat. Czuje się winna śmierci Żydów zagazowanych w komorach, zamordowanych Kurdów i Arabów, których zabiły bomby. Czuje się "nieprzyjemna, niedorzeczna, nieciekawa, nieprzenikalna, nieracjonalna, bezsensowna, bezczelna, bezbożna, bezwstydna, nieracjonalna, nieupraszczalna, niezaprzeczalna, niezrozumiała, wykolejona, wytrącona, wypaczona." Nie znajduje wsparcia ani w Przyjacielu, który powtarza, że Kane nie potrzebuje przyjaciela, lecz lekarza, ani w Kochance, której zarzuca zakłamanie. Ma dość słuchania banałów, że nie jest niczemu winna. Nie ufa Lekarzowi - czuje jego pogardę. Postanawia popełnić samobójstwo:
"O 4.48
Powieszę się
W takt oddechu Osoby którą kocham

Tego roku postawiłam na sobie krzyżyk

Jedni nazwą to pójściem na łatwiznę
Inni zrozumieją prosty fakt bólu

To się staje moją codziennością"
Kane chce jednocześnie przedawkować narkotyki, podciąć sobie żyły i powiesić się - "żeby nie wyglądało na wołanie o pomoc". Terapia jest udręką: beznadziejnym ciągiem stawiania kolejnych diagnoz, doboru leków, katuszy efektów ubocznych, ordynowania kolejnych leków, stawiania nowych diagnoz. Pacjentka cierpi na bezsenność, anoreksję, brak popędu seksualnego. Leki wywołują wysypkę albo drgawki. Czasem - jak twierdzi Pielęgniarz - jest agresywna i ma urojenia paranoidalne bądź prześladowcze. "Obserwują mnie, oceniają, wąchają obezwładniającą klęskę sączącą się z porów mojej skóry". Kane podcina sobie żyły ("Bo to cholernie przyjemne uczucie. Bo to zajebiście niesamowite uczucie").
Przez chwilę próbuje walczyć, budować własną egzystencję.
"- zrealizować cele i ambicje
pokonać przeszkody i osiągnąć wyższy standard
zwiększyć szacunek do samej siebie poprzez robienie użytku ze swojego talentu [....]
podniecać, zadziwiać, fascynować, szokować, intrygować, rozśmieszać, bawić i prowokować innych
być wolną od społecznych norm
opierać się ograniczeniom i restrykcjom
być niezależną i działać zgodnie z własną wolą
łamać konwenanse [..]
prowadzić przyjacielskie konwersacje, opowiadać zdarzenia, wymieniać spostrzeżenia, opinie myśli, sekrety [...]
zdobyć uczucie ukochanej Osoby [...]
karmić, pomagać, ochraniać, pocieszać, wspierać, doglądać, leczyć
być karmioną, otrzymywać pomoc, ochronę, być pocieszaną, wspieraną, doglądaną, leczoną
stworzyć trwały, udany, pełen radości dla obu stron związek z Osobą"
Kane próbuje otruć się, łykając sto tabletek aspiryny i popijając je winem. Raz jeszcze rozpaczliwie wzywa pomocy:
"Dotknij mnie
Uwolnij mnie
Kochaj mnie
Odezwij się
Zobacz mnie"
Ostania próba samobójcza kończy się śmiercią, o 4.48.
"wszystko co miałam
Połknięte
Podcięte
Powieszone
Dokonało się [...]
o 4.48
szczęśliwej godzinie
ciepła ciemność
wsiąka w me oczy [...]
patrz jak znikam
patrz jak
znikam
patrz
znikam
patrz
patrz"

Ukryj streszczenie