Sztuka w 1 akcie
13 postaci
Tomek, główny bohater sztuki, przeżywa we śnie dwie przygody. Pierwsza ma charakter awanturniczy, druga jest wyprawą w baśniowy, liryczny świat.
W senny deszczowy wieczór Tomek "wymyśla" siebie i cały pokój. Najpierw rosną mu bardzo długie nogi, potem ręce. Znika kołdra. Melodia, którą nuci, zmienia się w gwizd pędzącego pociągu. Nagle wchodzi Sąd. Oskarża Tomka o wprowadzenie jego siostry Gosi w błędny świat fantazji. "Skazany" Tomek ratuje się ucieczką. Pomagają mu w tym długie nogi. Wpada wprost do przedziału pędzącego pociągu. Siedzi tam trzech Drabów, w których łatwo rozpoznać można meble - fotele, stół szafkowy. Przedział to przekształcona odpowiednio szafa, w której wiszą sukienki. Suknie zmieniają się w trzy stojące Staruszki. Draby nie chcą ustąpić miejsca Staruszkom. Tomek-Harcerz, potem To-mek-Sportowiec staje w obronie praw stojących Staruszek. Staje się też gangsterem Długim Billem, za którym wysłano listy gończe. Wdaje się w awanturę z Drabami-Policjantami. Konduktor uruchamia hamulec bezpieczeństwa. Tomka ratują długie nogi. Budzi się zaplątany w prześcieradło. Jest wyraźnie zmęczony awanturniczą przygodą.
Druga przygoda Tomka, animująca także świat przedmiotów, jest wyprawą dziecka do cudownej krainy baśni. Tym razem na wyprawę tę zabiera Tomek swoją siostrę Gosię. Wspinają się na szczyt Łysej Góry czyli szafy. Dostępu do tej baśniowej krainy bronią fotele, szczerzące nogi i wyciągające oparcia. Tomek-Taternik i Gosia, na linie, pokonują jednak ścianę szafy-góry. Góra pęka w pół, uchylają się drzwi szafy i wyskakują Czarownice-sukienki na wieszakach. Wszystko jest postawione na głowie. Dzieci oglądają świat widziany z perspektywy sufitu. Lampa jest pałacem, a Żarówka-Królową. Królowa w nagrodę za dzielną wyprawę zaczyna opowiadać piękną bajkę. Do pokoju wchodzi Mama. Zamienia się w Nauczycielkę. Wszystkie przedmioty uzyskują swe normalne przeznaczenie. Tomek uczy się pierwotnych znaczeń przedmiotów. Krzesło znów jest krzesłem a stół stołem. Mimo to w skrytości ducha marzy o powrocie na górę-sufit, gdzie może znów spotka swoją Królową.
"Sztuka powinna być wystawiona w konwencji, pełnej zabawy teatralnej, zabawy z możliwościami, jakie stwarza teatr lalek" - pisze autor w didaskaliach. Do takiej zabawy zachęca sama forma utworu - obecność przedmiotów zmieniających nieustannie swe funkcje i znaczenia. Frapująca pozycja utrzymana w stylu "metafory przedmiotu". Proponuje nie tylko oryginalną formę także niebanalne refleksje, biorąc w obronę świat nieskrępowanej dziecięcej fantazji.
Źródło: Informator o repertuarze polskiej współczesnej dramaturgii teatru lalek, Agencja Autorska, Warszawa, 1984
Ukryj streszczenie