Feliks Wąsowicz
WĄSOWICZ Feliks Dunin (1772 Radom - 9 I 1832 Lublin), aktor. Był synem Cypriana D.-W., właściciela ziemskiego. Do t. wstąpił po utracie majątku. Debiutował 7 V 1807 w T. Narodowym w roli Elipala ("Sąd Salomona") wykazując wg "Gazety Warszawskiej" (1807 nr 38) "dosyć zdatności, uczucie i żywość wyrażania". Zaangażowany do ról drugich amantów, występował w Warszawie przez piętnaście lat grając m.in. Walerego ("Mieszczanin szlachcicem"), Leandra ("Doktor z musu"), Sylvia ("Sługa dwóch panów").
Wg J.T.S. Jasińskiego cechował go "głos słaby, dykcja nienaturalna, patetyczna, poruszenie niewłaściwe, zrozumienie niepewne w wykonaniu"; "nie mogąc przejednać dla siebie nieprzychylnego usposobienia słuchaczy, zniechęcony przestał pracować, artyzm zmienił w rzemiosło". Z T. Narodowego został zwolniony od 1 VII 1822 i przeniósł się na prowincję. Występował kolejno w zespołach: K. Bauera w Lublinie (1822), w Krasnymstawie (1827), J. Brzezińskiego w Siedlcach, Kielcach, Zawichoście, Lublinie, K. Nowińskiego (1829-31) m.in. w Lublinie, Zamościu i Radomiu. W tym okresie grał gł. role ojców w dramatach, np. Starego Horacjusza ("Horacjusze"), Sędziwoja z Szubina ("Jagiełło na Tęczynie"), Starca ("Szarlatan"). Zmarł w nędzy na gruźlicę.
Bibl.: Estreicher: Teatra; Krzesiński: Koleje życia s. 80, 83, 85, 90,93,99, 100, 101, 102, 106. 117, 118, 120, 138, 158,451, 510; Recenzje Iksów; Rocz. T.N. 1808, 1809, 1810, 1811, 1813, 1814, 1815; Szwankowski: Teatr Bogusławskiego; Akt zgonu nr 10 s. 303 w parafii Św. Jana w Lublinie; Chomiński; Jasiński.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973
