Konstanty Fedecki
FEDECKI Konstanty (15 II 1815 Czarnożyły, pow. Wieluń - 3 VI 1856 Żytomierz), aktor, dyr. teatru. Był synem Józefa F. i Teresy ze Stawowskich, bratem -> aktorki F., mężem -> aktorki F. Uczęszczał do szkół w Wieluniu i Piotrkowie, potem pracował jako kancelista w Sieradzu. Utworzył tam stały t. amatorski, w którym z powodzeniem występował przez parę lat. Po przeniesieniu się do Warszawy pracował jako urzędnik w Komisji Przychodów i Skarbu; jednocześnie uczył się w warsz. szkole dram. pod kier. B. Kudlicza. Debiutował w t. warsz. 4 XI 1840 w roli Piotrusia ("Powrót majtka"), a 30 XI w roli Jowialskiego ("Komornik poeta"). Przez pół roku grał w T. Rozmaitości role komediowe, potem zwolniony na własną prośbę. Zapewne w lecie 1841 przeniósł się do Krakowa, gdzie występował w zespole T. Chełchowskiego, także w 1842. W 1843 należał do zespołu t. pol. w Poznaniu (dyr. Z. Anczyc).
22 I 1844 wystąpił znów na scenie warsz. w roli Barona d'Argentieres ("Zachód słońca") i został zaangażowany, ale już w lutym 1845 zwolniono go. Przyczyną były zarówno skargi na jego udział w bójkach i awanturach, jak i brak uznania ze strony krytyki, która zarzucała mu złą dykcję i naśladowanie innych aktorów, a w szczególności A. Żółkowskiego. Na prowincji natomiast cieszył się dużym powodzeniem jako popularny komik. Ważniejsze role: Alfred ("Mąż i żona"), Krzysztof ("Pokoik Zuzi"), Janek ("Antoni i Antosia"), Icek ("Icek sędzią"), Moufflet ("Spis wojskowy"), Kasper ("Nikt mnie nie zna"), Suszykufel ("Birbantduch Robert"). Z Warszawy wyjechał do Wilna, gdzie występował do 1848. W 1845 wyjeżdżał z zespołem t. wil. do Kowna. W 1849 występował w Mińsku Litewskim grając m.in. Horodniczego ("Rewizor") w języku rosyjskim. W 1851 zorganizował własny zespół, z którym dawał przedstawienia w języku pol. i ros., m.in. w Witebsku (1851), Mohylewie, Szkłowie, Homlu (1852), Kijowie (listopad 1852 - luty 1853), Żytomierzu i Latyczowie (1853). Od lipca 1853 występował w zespole Pillik-Wolskiej w Kamieńcu Podolskim, a 1854-55 w Żytomierzu w zespole J. Piekarskiego.
Bibl.: Estreicher: Teatra; N.N. Nikołajew: Dramaticzeskij tieatr w Kijewie, Kijew 1898; Rulikowski: Teatr na Litwie s. 75, 78; Simon: Dykcjonarz; Wężyk s. 21, 34; Gaz. teatr. 1844 nr 6; Kur. warsz. 1840 nr 194, 1845 nr 41, 1855 nr 40, 1857 nr 215; Pam. Sceny warsz. 1840 s. 153-154; Ruś 1911 z. 1 (A. Prusiewicz); Afisze, IS PAN; Chomiński, Jasiński.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973
