Osoby

SOKOLICZ Julia Katarzyna, właśc. J.K. Kuć, zamężna Arnoldt, Arnoldowa (25 X 1893 Kraków - 10 IV 1967 Wrocław), aktorka. Była córką Piotra Kucia i Katarzyny z domu Vogel, żoną Wi­ktora Arnoldta (zob. t. 1). Ukończyła seminarium nauczycielskie w Krakowie. Do aktorstwa przygoto­wywała się na licznych kursach: wymowy uczyła się u L. Bończy-Stępińskiego, śpiewu u A. Ludwiga w konserwatorium, fechtunku w Tow. Gimnastycz­nym "Sokół". Działalność artyst. rozpoczęła w sez. 1919/20 w T. im. Słowackiego; pierwszy raz wy­stąpiła 15 XI 1919 w roli Renaty ("Powodzenie"). W 1920 była w Lublinie w T. Żołnierskim, nast. w T. Polskim w Wilnie (sez. 1921/22) i T. Polskim w Katowicach (1922-24), w listopadzie 1924 z zespołem D. Krężla w Pińsku, potem z Warsz. T. Objazdowym kierowanym przez W. Lenczewskiego, m.in. w Krakowie (grudzień 1924). W sez. 1926/27 grała w T. Miejskim w Sosnowcu, a w 1929/30, wg własnych informacji, występowała w przedsta­wieniach zorganizowanych przez Zrzeszenie Akto­rów na Pradze. Jesienią 1932 grała w T. Polskim w Katowicach, w 1932/33 w T. im. Żeromskiego w Warszawie, potem znów w Katowicach, a w sez. 1934/35 w T. Miejskim w Sosnowcu. W 1935-37 prawdopodobnie brała udział w objazdach Reduty; potem do wybuchu wojny występowała w T. Miej­skich w Łodzi. W czasie okupacji niem. pracowała pocz. jako kelnerka, potem jako zarządzająca w "Ognisku Aktorów" w Warszawie. W październiku 1944 zaczęła występować w T. m.st. Warszawy; w 1945-47 grała w warsz. Miejskich T. Dramatycz­nych. Do 1947 równocześnie uczyła gry scen. w szkole dram. w Warszawie kierowanej przez J. Strachockiego. W 1947-49 występowała w T. im. Ja­racza w Olsztynie, w 1949-51 w T. Ziemi Rze­szowskiej, a od 1951 do końca życia w T. Dra­matycznych we Wrocławiu.
"Wysoka, postawna szatynka o klasycznych rysach twarzy" (H. Małkowska), była dobrą, użyteczną ak­torką. Przed wojną grała gł. amantki, później objęła role matek, osób ze sfer wyższych. Krytycy zwracali uwagę na role, do których wprowadzała elementy gry charakterystycznej. Jako Ernestyna ("Porwanie Sabinek") "zaimponowała możliwościami wokalnymi (zresztą jedyna w całym przedstawieniu), poza tym przekonywała, że trzeba jej się bać" (B. Winnicki); w tej samej sztuce "świetnie sparodiowała arię z "Halki" w roli pani profesorowej" (T. Lutogniewski). Natomiast R. Wołoszyński uważał, że we Wrocła­wiu, była na ogół źle obsadzana: "Nie rozumiem czemu ta dobra aktorka stale gra postaci negatywne, satyryczne, skoro na twarzy ma wypisane, że to nie jej genre".
Przed wojną grała m.in. takie role, jak: Hrabina Camerata ("Orlątko"), Ewa Nowowiejska ("Azja Tuhajbejowicz"), Mela ("Moralność pani Dulskiej"), Ma­ria ("Warszawianka"), Ewa ("Śnieg"), Maryna ("Wesele"), Amelia ("Mazepa"), a po wojnie: Juliasiewiczowa ("Mo­ralność pani Dulskiej"), Dobrójska ("Śluby panień­skie"), Marta ("Głupi Jakub"), Zofia Parmen ("Grzech"), Lady Bracknell ("Brat marnotrawny"), Hrabina Re­spektowa ("Fantazy"), Radczyni ("Wilki w nocy").
Bibl.: Almanach 1966/67; Czachowska: Zapolska; Małko­wska: Teatr; Mrozińska: T. wśród ruin; Nawrat: Repertuar; Solska: Pamiętnik; T. Polski Wrocław 1945-65 (il.); Żywot: Dwadzieścia sezonów; Gaz. Rob. 1960 nr 172 (T. Lutog­niewski); Gaz. Wrocł. 1954 nr 276 (R. Wołoszyński); Głos Lub. 1920 nr 249; Kur. Poleski 1924 nr 285; Kur. Warsz. 1932 nr 26, 1937 nr 182; Odra 1959 nr 41 (B. Bąk); Sł. Pol. 1960 nr 175 (B. Winnicki), 1967 nr 85, 86; Teatr 1953 nr 11 (il.), 1967 nr 16; Życie Warsz. 1967 nr 88; Afisze i programy, IS PAN; Akta, ZASP; Informacje o S. w dokumentach dotyczących T. m.st. Warszawy (sygn. D.346, 347 III), MTWarszawa; Rymkiewicz: T. Powszechny.
Ikon.: Fot. - IS PAN.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994