Osoby

Karol Urbanowicz (26 I 1887 Sambor - 4 X 1985 Poznań), śpiewak, reżyser, pedagog. W 1911 ukończył wydz. prawa na UJ, równocześnie uczył się śpiewu w Konserwatorium Muzycznym w Krakowie u Aleksandra Bandrowskiego i Adama Ludwiga. W 1913 zadebiutował w Operze Krakowskiej jako Książę Griemin ("Eugeniusz Oniegin" Czajkowskiego) i jeszcze w tym samym r. został zaangażowany do Opery Lwowskiej. W 1919 przeszedł do zespołu solistów nowo otwartej Opery Poznańskiej, gdzie pracował stale do 1939. Na scenie pozn. zadebiutował od razu jako reżyser, a od 1927 łączył działalność art. z pracą pedagogiczną w pozn. Instytucie Muzycznym. Występował gościnnie m.in. w operze Krakowskiego Towarzystwa Operowego (1919, 1922), w Operze Warszawskiej (sez. 1921/22, 1935/36), na koncertach w Szwajcarii i Francji. 11 XII 37 obchodził 25-lecie pracy scen. Wysiedlony z Poznania w 1939 zamieszkał w Mordarchii k. Limanowej. W l. 1941-44 przygotowywał w ramach działalności RGO spektakle z zespołem operowym kierowanym przez Stanisława Drabika na scenie Starego T. w Krakowie, udzielał lekcji śpiewu, a 15 III 44 wystąpił w reżyserowanym przez siebie spektaklu Cyrulika sewilskiego Rossiniego, inaugurującym działalność Krakowskiego T. Powszechnego. W lipcu t. r. brał udział w odbywającym się na tej scenie Festiwalu Sztuki Polskiej. W sez. 1944/45 Zrzeszenie Artystów Operowych pod jego kier. organizowało spektakle w sali Domu Żołnierza przy ul. Lubicz 48. W sez. 1945/46 wrócił do Poznania na stanowisko solisty i reżysera opery. W 1950 obchodził 30-lecie pracy na scenie poznańskiej. W swym bogatym repertuarze miał około stu partii basowych, takich jak: Chorąży ("Hrabina" Moniuszki), Mefisto ("Faust" Gounoda), Ramfis ("Aida" Verdiego), Nurabad ("Poławiacze pereł" Bizeta), Skołuba ("Straszny dwór" Moniuszki), Sparafucile ("Rigoletto" Verdiego), Leporello ("Don Giovanni" Mozarta), Basilio ("Cyrulik sewilski" Rossiniego), Stolnik ("Halka" Moniuszki), Serwacy ("Verbum nobile" Moniuszki), Collin ("Cyganeria" Pucciniego). Reżyserował m. in. "Werthera" Masseneta, "Kniazia Igora" Borodina, "Andrea Chenier" Giordano, "Turandot" i "Madame Butterfly" Pucciniego (tę ostatnią gościnnie w operze Warszawskiej w 1957), "Goplanę" Żeleńskiego, "Marię" Statkowskiego, "Mazepę" Czajkowskiego, a także bogaty repertuar moniuszkowski. 30 IX 1961 przeszedł na emeryturę. W okresie powojennym kontynuował pracę pedagogiczną w Wyższej Szkole Operowej, potem PWSM w Poznaniu. Był członkiem zasłużonym SPATiF-ZASP.

Źródło: Almanach sceny polskiej 1985/86. Tom XXVII. Wydawnictwo Naukowe PWN - Warszawa 1993.