Jan Nowicki
NOWICKI Jan Marian (26 XII 1876 Stęszewo k. Poznania - 19 VI 1955 Poznań), scenograf. Był synem Teofila N., bednarza, i Marianny z Tomiaków, mężem Pelagii (Apolonii?) Zamysłowskiej. W 1896-97 uczył się malarstwa dekoracyjnego w Halle, nast. przez kilka lat przebywał w innych miastach niem., w 1902 zamieszkał w Poznaniu. W 1909 został czł. pozn. Stow. Artystów, brał udział w wystawach malarskich, był wielokrotnie nagradzany. Zajmował się też polichromią kościołów, grafiką użytkową, plakatem, ex librisem. W 1914 dostał się do niewoli ros., w 1919 wrócił do Poznania i w nast. latach projektował dek. dla T. Polskiego i T. Wielkiego. W sez. 1919/20-1938/39 zatrudniony w operze pozn. jako asystent scenografa, z wyjątkiem sez. 1927/28 i 1930/31 kiedy był samodzielnym scenografem tej sceny (opracował np. "Manru" w 1930). W l. trzydziestych był często asystentem Z. Szpingiera. Po 1939 zarzucił działalność artyst., wiadomo tylko, że w 1945 był pracownikiem technicznym dekoratorni T. Wielkiego w Poznaniu. Zmarł w zapomnieniu.
Bibl.: Świtała; WSB (P. Michałowski, bibl.).
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994
