Feliks Schober
SCHOBER, Szober, Feliks (1846 Warszawa – 16 sierpnia 1879 Warszawa), aktor, śpiewak. Był synem kupca warszawskiego. Uczeń warszawskiej Szkoły Dramatycznej.
19 lutego 1864 wystąpił w Warszawskich Teatrach Rządowych w epizodycznej rólce Żyda (Dożywocie), a od 1 stycznia 1865 został zaangażowany do chóru i grywał niekiedy role charakterystyczne. W 1868 przeszedł na etat aktorski i pozostał w zespole WTR do końca życia. Od 13 stycznia 1870 pełnił też funkcję informatora komedii, tzn. pomocnika reżysera, był również okresowo inspicjentem.
Brak dobrych warunków zewnętrznych i nieśmiałość były przyczyną, że grywał jedynie niewielkie role, takie jak: Aktor i Gildenstern (Hamlet), Gracjano (Otello), Kacper (Piosnka wujaszka), Organista (Okrężne); był też dla przyjemnego głosu używany do maleńkich rólek w operach i wodewilach – wspominał W. Krogulski.
Współpracował poza tym z warszawskimi pismami jako autor wierszy satyrycznych, ale największą popularność zdobył wystawionymi w warszawskich teatrach ogródkowych wodewilami: Podróż po Warszawie, Podróż Fafuły i Grojseszyka na wystawę paryską, Ulica Marszałkowska, Piekło. Był autorem komedii: Stara panna, Lekcja śpiewu, Znakomici. Tłumaczył również libretta operetkowe, takie jak Piękna Galatea, Córka pani Angot i operowe, m.in. Mignon.
Utwory jego, bardzo popularne wśród publiczności, były ostro krytykowane przez prasę.
Bibliografia
Filler: Melpomena (il.); Goślicki: Pamiętnik 1870, 1871; Kur. codz. 1879 nr 182; Kur. por. 1879 nr 227; Chomiński; Jasiński; Krogulski; Simon: Bibliografia.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765–1965, PWN Warszawa 1973
Zachowano konwencję bibliograficzną i większość skrótów używanych w źródłowej publikacji.
