Michalina Łaska
ŁASKA Michalina Karolina, z Blechowskich, 2° v. Rembielińska (ok. 1868 - 26 IX 1939 Warszawa), tancerka, aktorka, śpiewaczka. Była córką Andrzeja i Anny Blechowskich, żoną -> Aleksandra Łaskiego. Uczyła się na pensji w Warszawie. Debiutowała w 1885 pod nazwiskiem panieńskim w warsz. t. ogr. Nowy Świat, następnie występowała w Łowiczu, a w 1886 w warsz. t. ogr. Promenada. Przeniosła się do zespołu K. i S. Sarnowskich i występowała tam do 1889, początkowo jako tancerka i aktorka, później jako śpiewaczka operetkowa. W tym czasie wyszła za aktora Aleksandra Ł. i już pod tym nazwiskiem występowała w jego zespole w 1890 w Płocku i 1891 w warsz. t. ogr. Eldorado. W 1891-95 należała do zespołu t. pozn.; grała tam m.in. Ludwikę ("Ulicznik paryski"), Adelę ("Zemsta nietoperza"), a nawet śpiewała partię operową Zofii ("Halka"). Rozwój talentu zawdzięczała w znacznym stopniu radom i pomocy męża. W lecie 1895 występowała w warsz. t. ogr. Nowości (dyr. F. Kwaśniewski i W. Gloger), 21 IX 1895 debiutowała w T. Nowym w roli Małgorzaty ("Biedna dziewczyna") i została zaangażowana na stałe do zespołu farsy i operetki WTR, w którym pozostała do 1909. Celowała w rolach subretek, dziewcząt wiejskich oraz młodych chłopców. Grała m.in. Molly ("Gejsza"), Pepi ("Wiedeńska krew"), Kasię ("Słodka dziewczyna"), Orestesa ("Piękna Helena"), Pepe Crevete ("Dama od Maksyma"). Sukcesy swe zawdzięczała wielkiemu temperamentowi, talentowi parodystycznemu i specyficznemu humorowi. Wszechstronnie uzdolniona, umiała dobrze tańczyć i śpiewać. Cieszyła się wielką popularnością. "Jak skra żywa - pisał o niej A. Grzymała-Siedlecki - i jak skra gorąca z nieprzebranym zasobem sprężyn uwodzenia scenicznych swoich partnerów, najswobodniejsza czuła się w rolach kokotek, damulek, w ramach półświatka czy to jawnego, czy zawoalowanego. Tutaj dawała koncerty bezpardonowej zalotności". Wyjeżdżała często z Warszawy na występy gościnne, m.in. do Sosnowca (1903), Poznania (1904), Lublina (1904), Łodzi (1905) i Wilna (1906). 21 III 1909 wyszła powtórnie za mąż za ziemianina Wacława Rembielińskiego i opuściła teatr. Jednak już w marcu 1911 występowała w Kijowie. Jesienią otworzyła w Warszawie t. na Oboźnej, a w marcu 1912 wyjechała z jego zespołem w objazd odwiedzając m.in. Łódź, Piotrków, Sosnowiec, Kielce, Zawiercie, Radom, Łomżę. W 1914 występowała w Lublinie oraz w T. Małym w Warszawie, w 1915-16 kilkakrotnie gościnnie w Kijowie. Następnie znowu na kilka lat usunęła się ze sceny. Powróciła do t. w sez. 1924/25 występując w rolach charakterystycznych w Lublinie, w 1925/26 grała w t. Szkarłatna Maska w Warszawie, a od września 1926 należała do zespołu warsz. T. Miejskich występując najczęściej na scenie T. Letniego (grała m.in. Emilię - "Wesele Fonsia"), odnosząc ponownie sukcesy dzięki swym zdolnościom charakterystycznym. 16 XI 1934 obchodziła w T. Letnim jubileusz piędziesięciolecia pracy scen. w komedii "Kwiecista droga". Pod koniec życia grała epizody w kilku filmach.
Bibl.: Dymek z papierosa (il.); Filler: Operetka (il.); Grzymała: Świat aktorski; Koryzna II s. 17, 18; Owerłło; Sempoliński: Wielcy artyści (il.); EMTA 1891 nr 414, 1895 nr 39; Kur. warsz. 1926 nr 268, 1934 nr 316; Pam. teatr. 1963 z. 1-4; Świat 1934 nr 46.
Ikon.: S.J. Kozłowski: Portret, karyk., akw., ok. 1915 - MT Warszawa; Fot. pryw. i w rolach - MTWarszawa, IS PAN, SPATiF, Bibl. Nar. (Zakład Grafiki), Muzeum im. A. Mickiewicza Warszawa.
Film.: 1933 - Każdemu wolno kochać; 1937 - Książątko, Ułan księcia Józefa; 1938 - Wrzos.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973
