Leon Dołżycki
DOŁŻYCKI Leon (20 III 1888 Lwów - 20 IX 1965 Kraków), scenograf. Był synem Adama i Anny D., być może bratem - Adama Dołżyckiego. Uczył się we Lwowie i Nowym Sączu (matura we Lwowie w seminarium nauczycielskim). W 1907-12 studiował w krak. ASP u F. Ruszczyca i J. Mehoffera, podróżował po Europie. W 1914-16 walczył w Legionach Polskich. Malarz i grafik, działał na polu artyst. i równocześnie jako pedagog: 1912-14 we Lwowie, 1917-19 we Lwowie i Borysławiu, 1919-22 w Poznaniu, 1922-29 w Bydgoszczy, 1929-36 znowu w Poznaniu, 1936-39 w Warszawie. Lata okupacji niem. spędził w Warszawie; brał udział w tajnym nauczaniu. Po wojnie był wykładowcą w ASP w Krakowie (od 1945), później we Wrocławiu (1946-49). Po przejściu na emeryturę, od 1949 mieszkał w Pszczynie. Wykładał w filii krak. ASP w Katowicach.
Jako scenograf pracował w Poznaniu, gdzie w sez. 1919/20 i 1920/21, a nast. 1930/31 i 1932/33 był dekoratorem T. Wielkiego. Projektował dek. przede wszystkim do widowisk muz., począwszy od inaugurującej działalność opery pozn. po I wojnie świat. Halki (31 VIII 1919). Najważniejsze scenografie D. do oper: "Straszny dwór", "Madame Butterfly" (1919), "Dama pikowa", "Stara baśń", "Aida" (1920), "Młyn diabelski", "Iris" (1931), "Quo vadis" (1932); operetek: "Fiołek z Montmartre 'u" (1930), "Kobieta, która wie czego chce" (1933); baletów: "Peer Gynt", "Wesele w Ojcowie" (1920). Opracował również dek. do wystawionych na tej scenie fragm. "Legionu" i "Nocy listopadowej" (1919), a także "Sędziów" i "Wieczoru Trzech Króli" (1920). Sporadycznie współpracował z teatrami jeszcze po II wojnie świat., np. w 1951 dla Opery Śląskiej w Bytomiu opracował scenografię "Napoju miłosnego".
Bibl.: SAP t. 2 (bibl.); Stokowa: Wyspiański; Świtała; WEP; WSB (A. Ławniczakowa; bibl.).
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994
