Autorzy

(ur. 15 grudnia 1921, wieś Zielona pod Wilnem, Polska - zm. 29 czerwca 2005, Chicago. USA)
Poeta, prozaik, dramaturg, tłumacz i teoretyk literatury. Debiutował w 1941, publikując na łamach "Prawdy Wileńskiej" wiersze pod pseudonimem Tadeusz Lirmian. Po zakończeniu II wojny światowej przyjechał jako repatriant z Litwy do Szczecina. Tam pracował w rozgłośni Polskiego Radia i kontynuował twórczość literacką, publikując m.in. w czasopismach szczecińskich, w "Odrze" i na radiowej antenie. W Szczecinie wydał w 1948 tom wierszy "Żywe wymiary" i zbiór prozy "Legendy pomorskie". W 1949 przeniósł się do Wrocławia, zdał w trybie eksternistycznym maturę, a następnie studiował polonistykę na Uniwersytecie Wrocławskim. Po studiach pozostał na tej uczelni jako asystent w Katedrze Historii Literatury Polskiej (1953-57). Współpracował z "Nowymi Sygnałami" redagując dział prozy i poezji (1956-57), potem należał do kolegium redakcyjnego miesięcznika "Odra" (1957-76), w którym publikował wiersze, recenzje i artykułów. Jednocześnie (1965-1968) był zastępcą redaktora naczelnego miesięcznika "Poezja". Od 1966 jest członkiem Polskiego PEN-Clubu. W 1971 wyjechał do Paryża na prestiżowe stypendium "Faundation pour une Entraide Intellectuelle Europeenne". Dwa lata później, na Uniwersytecie Wrocławskim obronił rozprawę doktorską o poezji Bolesława Leśmiana. W 1973 był stypendystą International Writing Program w Iowa City w USA. Stamtąd przeniósł się do Chicago, gdzie przez dwa lata wykładał literaturę polską na University of Illinois. Kolejne dwa lata (1976-78) spędził w Niemczech jako stypendysta Deutscher Akademischer Austauschdienst w Berlinie Zachodnim i wykładowca literatury polskiej na uniwersytetach w Monachium i w Ratyzbonie. W 1978 wrócił na Univeristy of Illinois w Chicago, gdzie został profesorem literatury polskiej na Wydziale Slawistyki. Na tym uniwersytecie założył w 1980 The Norwid Society, organizował również międzynarodowe konferencje poświęcone Cyprianowi Kamilowi Norwidowi, Bolesławowi Leśmianowi i Julianowi Przybosiowi. Na emeryturę odszedł w 1993 z Wydziału Języków i Literatur Słowiańskich i Bałtyckich. Gdy w 1993 została podpisana Deklaracja Niepodległości Litwy, opublikował w polskiej prasie liczne artykuły zachęcające Polskę do uznania państwowości tego kraju. W maju 2000, po raz pierwszy od wyjazdu z kraju, odwiedził Polskę. Nieco wcześniej, w 1999, Wydawnictwo Dolnośląskie opublikowało tom tekstów poetyckich Karpowicza "Słoje zadrzewne". Za tę książkę odebrał wtedy we Wrocławiu doroczną nagrodę miesięcznika "Odra". W werdykcie jury podkreślono, że ma ona wyrażać także uznanie dla całokształtu twórczości poety przebywającego na emigracji, a w kraju jak najbardziej niesłusznie niemal zapomnianego. W tym samym roku tom "Słoje zadrzewne" nominowany był do Nagrody Literackiej NIKE.
Karpowicz jest przede wszystkim mistrzem polskiej poezji lingwistycznej. Swoją twórczością głosi "prymat języka nad światem". Po długiej przerwie, w latach osiemdziesiątych, ogłosił "poemat polimorficzny" "Rozwiązywanie przestrzeni". Wśród dwudziestu dramatów pewien rozgłos w polskim teatrze zdobyły: "Wszędzie są studnie" (1960), "Dziwny pasażer" (1964), "Przerwa w podróży" (1962), "Charon od świtu do świtu" (1962).
Przed wyjazdem z Polski odznaczony był Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1964), w 1975 w Nowym Jorku otrzymał prestiżową nagrodę Fundacji Alfreda Jurzykowskiego i dwukrotnie był laureatem Illinois Arts Council Annual Award.