Autorzy

(ur. 16 kwietnia 1946, Międzylesie koło Warszawy, Polska )
Reżyser teatralny i filmowy, prozaik, dramaturg, pedagog, autor widowisk, piosenek kabaretowych i opowiadań satyrycznych, twórca filmów rysunkowych i słuchowisk radiowych.
Jest absolwentem Liceum Technik Teatralnych, do którego zdał w czternastym roku życia i które ukończył jako malarz teatralny. Następnie rozpoczął studia na Wydziale Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Schillera w Łodzi, które ukończył w 1972 roku. Niemal równocześnie dostał się na filozofię na Uniwersytecie Warszawskim, którą niestety wkrótce zamknięto. Jak mówił, chciał "przez filozofię dotrzeć do odpowiedzi estetycznych dotyczących teatru".
Wojtyszko debiutował w 1967 roku na łamach "Szpilek". Drogę artystyczną rozpoczął twórczością dla dzieci. Jeszcze w trakcie studiów, w wieku dwudziestu czterech lat, debiutował jako pisarz książką "Bromba i inni". Później powstawały kolejne utwory przeznaczone dla młodych czytelników: "Saga rodu Klaptunów" (1981), "Tajemnica szyfru Marabuta", " Sekret wróżki", "Synteza" (1978), "Trzynaste piórko Eufemii" (1977). Za "Syntezę", jako najlepszą książkę science fiction, dostał w 1983 roku włoską nagrodę Premio Europeo. Według utworu tego przygotował scenariusz, który był jego filmowym debiutem fabularnym (1983).
Jako reżyser w teatrze żywego planu debiutował w roku 1980 inscenizacją własnego utworu, "Sekret wróżki" w Teatrze Narodowym w Warszawie. Debiut ten poprzedził spektakl przygotował w 1975 roku dla Teatru Telewizji. Były to "Ostatnie dni" Michaiła Bułhakowa, za które w 1978 roku otrzymał nagrodę I stopnia Prezesa Komitetu ds. Radia i Telewizji. Od tego czasu systematycznie współpracował z Teatrem Telewizji, dla którego zrealizował kilkadziesiąt spektakli.
W latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych Wojtyszko związany był, jako reżyser, z następującymi teatrami: Powszechnym, Ateneum, Studio w Warszawie, Teatrem im. Węgierki w Białymstoku, Teatrem Polskim we Wrocławiu, Starym w Krakowie i Nowym w Poznaniu.
W 1989 rozpoczął pracę pedagogiczną w warszawskiej PWST, gdzie prowadzi zajęcia warsztatowe "Aktor przed kamerą...". W tym samym roku został także zastępcą Janusza Zaorskiego kierującego Zespołem Filmowym "Dom". W sezonie 1990-1991 Wojtyszko był dyrektorem artystycznym Teatru Powszechnego w Warszawie. Później został w teatrze na etacie reżysera. W 1991 dostał propozycję objęcia stanowiska wiceprezesa Polskiego Radia i Telewizji, z której zrezygnował, gdyż jak twierdził "nie lubi rządzenia".
W pracy artystycznej interesował go najbardziej problem odpowiedzialności artysty, relacja między artystą i władzą. W wywiadzie z Justyną Csató mówił: "... artysta - wobec siebie samego, wobec świata, wobec społeczeństwa - to dla mnie jeden z najbardziej fascynujących problemów" ("Scena" 1989/3). Pasjonował go też Bułhakow. Po telewizyjnej wersji "Ostatnich dni" wielokrotnie wracał do jego twórczości. Przygotował cykl bułhakowskich realizacji: "Molier, czyli zmowa świętoszków" (1981), "Powieść teatralna" (1987), "Morfina" (1989), "Mistrz i Małgorzata" w wersji filmowej i telewizyjnej (1988). Napisał także dramat "Bułhakow" (2001) o ostatnich latach życia pisarza.
Jest także reżyserem pierwszej telewizyjnej realizacji prozy Witolda Gombrowicza. Za wyemitowaną w Teatrze TV "Ferdydurke" otrzymał w 1986 roku Złoty Ekran, nagrodę Prezesa Komitetu ds. PRiTV oraz nagrodę Funduszu Literatury. Jest także reżyserem jednego z najdowcipniejszych sitcomów telewizyjnych - "Miodowych lat".
Wojtyszko występował też jako aktor w filmach i kabaretach.
Do jego ważniejszych reżyserskich prac teatralnych, poza już wymienionymi, należy zaliczyć: Kandyda Woltera (Teatr Polski we Wrocławiu, 1986), Ławeczkę Gelmana (Teatr Powszechny w Warszawie, 1986), Tamarę Krizanca (Teatr Studio w Warszawie, 1990), Shirley Valentine Russela (Teatr Powszechny w Warszawie, 1990), Garderobiany Harwooda (Teatr Polski we Wrcoławiu, 1990), Klub Pickwicka wg Dickensa (Teatr Powszechny w Warszawie, 1991), Awanturę w Chioggi Goldoniego (Teatr Polski we Wrocławiu, 1991), Miłość na Krymie Mrożka (Stary Teatr w Krakowie, 1994).
Do najbardziej znanych jego dramatów należą: "Bambuko", "Semiramida", "Wznowienie", "Żelazna konstrukcja", "Kraina kłamczuchów", "Chryje z Polską", "Poplątanie z pomieszaniem", "Grzechy starości".
Wielokrotnie nagradzany za pracę reżyserską i utwory dramatyczne, w 1990 otrzymał nagrodę im. Leona Schillera za twórczość artystyczną, a w 2002 Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.