Władysław Lewandowski
LEWANDOWSKI Władysław (11 I 1895 Brwinów k. Warszawy - 8 VIII 1971 Warszawa), śpiewak. Był synem Józefa L., gisera w fabryce Gerlacha, i Józefy z Niewiadomskich. W 1916 osierocony przez rodziców, ukończył piątą klasę Gimn. Konarskiego w Warszawie i podjął pracę w fabryce Birkina przy ul. Skierniewickiej. Jednocześnie zaczął prywatnie kształcić głos u W. Brzezińskiego i S. Dudzińskiego, dzięki któremu znalazł się w sierpniu 1916 w zespole warsz. T. Nowości, nast. w T. Wodewil, Qui Pro Quo (sez. 1921/22) i znowu w Nowościach, gdzie śpiewał drobne partie solowe do sierpnia 1923; z zespołem tegoż występował w sierpniu 1927 gościnnie w Krakowie. W 1928-39 był chórzystą w warsz. T. Wielkim, należał do grupy organizującej w lutym 1938 strajk okupacyjny w gmachu opery. W czasie okupacji niem. śpiewał w chórze oficjalnego T. Miasta Warszawy (1941^44). Po wojnie, od pierwszej prem. (4 XII 1945, "Verbum nobile" i "Pajace") warsz. Sceny Muzyczno-Operowej, brał udział w jej przedstawieniach jako chórzysta lub odtwórca epizodycznych ról. Po rozwiązaniu tej sceny, został zaangażowany 1 IX 1948 do chóru nowo powołanej Opery. Na przeł. 1951 i 1952 pełnił krótko obowiązki inspektora chóru. W Operze warsz. pracował do 31 XII 1961. Z powodu ciężkich warunków materialnych, zatrudniano go okresowo jako statystę (1 II-30 IV 1963).
Bibl.: Czempiński: Teatry w Warszawie s. 155; Pam. Teatr. 1963 z. l-4 s. 187; Scena i Widownia Warsz. 1948 nr 5; Scena Pol. 1922 z. 8-10; Afisze i programy, IS PAN; Akta, T. Wielki Warszawa. Straus: Repertuar 1915-16.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994
