Irena Wawrykiewicz
WAWRYKIEWICZ Irena, z Holubów, pseud. Sławska (1 VI 1897 Łódź - 22 IX 1973 Skolimów k. Warszawy), aktorka, suflerka. Była córką Stanisława i Władysławy Holubów, żoną Stanisława Wawrykiewicza. Uczęszczała na pensję w Łodzi i tam też uczyła się gry aktorskiej. W 1915 zaczęła występować w t. łódz. (pocz. pod nazwiskiem panieńskim, potem pod pseud. Sławska) i pozostała tam do 1918. W 1918 należała przez pewien czas do zespołu S. Szczuki w Kielcach, wiosną 1919 występowała w warsz. t. Sfinks, w 1919-20 znów w Łodzi, w 1920 w Lublinie w T. Żołnierskim (tam znów pod nazwiskiem Holubówna), później zaś zapewne w tamtejszym T. Miejskim. W 1922 wyszła za mąż i opuściła scenę. Pracowała jako urzędniczka, a podczas II wojny świat. w pracowni krawieckiej. Po śmierci męża, od 1948 do 1952 była księgową w PR, nast. przeszła na rentę. W 1953 podjęła pracę na pół etatu w T. Ludowym w Warszawie jako suflerka i pracowała tam do 1960, występując też niekiedy w rolach epizodycznych (pod nazwiskiem Wawrykiewicz). Potem zamieszkała w Schronisku Artystów Weteranów Scen Pol. w Skolimowie. W młodości grała takie role, jak: Julia ("Ahaswer"), Judyta ("Ksiądz Marek"), Irena ("Ponad śnieg"), Tatiana ("Mieszczanie"), w ostatnich latach życia m.in. Baronową Grzmot ("Kopciuszek"), Arabellę ("Wielki bluff").
Bibl.: Almanach 1973/74; T. przy ul. Cegielnianej; Scena Pol. 1922 z. 6-7; Życie Warsz. 1973 nr 232; Akta (tu fot.), ZASP.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994
