17 marca 1927
Prapremiera Snu Felicji Kruszewskiej w Wilnie
Wilno, Reduta (Teatr na Pohulance): prapremiera Snu Felicji Kruszewskiej w reżyserii Edmunda Wiercińskiego, scenografii Iwo Galla, z muzyką Eugeniusza Dziewulskiego. Ekspresjonistyczna inscenizacja przygotowana została pod nieobecność Osterwy. Do maja 1927 zgrano 28 razy (w tym siedem razy w Grodnie).
W „Życiu Teatru” entuzjastycznie pisał o spektaklu Stefan Srebrny:
„Reżyser i malarz działali w ścisłem porozumieniu i doskonałej harmonji. Niezmiernie prostemi środkami wydobyte zostały potężne efekty. Stałe tło czarnych kotar, przeważnie, dzięki operowaniu światłem, całkiem niewidzialnych, tworzących nieprzejrzaną, bezimienną głębię ciemności, stwarzało zasadniczy ton grozy i niesamowitości sennej zmory. Na tem tle – tylko konieczne przedmioty – tam, gdzie dramat tego wymagał, niezwykle ekspresyjne w swej formie plastycznej, jak «kolorowe domki» w obrazie 2‑m, lub podwójnie pochyłe, ku głębi wznoszące się coraz wyżej stoły w «biurze» obrazu 5‑go. Niepospolity, rdzennie teatralny talent malarza zabłysnął prawdziwie świetnie w tej inscenizacji. I co szczególnie z uznaniem podkreślić należy – postacie aktorów nie odcinały się przykro, jak to nieraz bywa, swym zewnętrznym naturalizmem od nienaturalistycznie traktowanego otoczenia: w kostjumie i charakteryzacji przeprowadzona była konsekwentnie tendencja antynaturalistyczna [...]. Jedno z najlepszych przedstawień, jakie w szeregu ostatnich lat można było oglądać na scenach polskich.” („Życie Teatru” 1927 nr 16 i 17)
Osterwa przyjął spektakl Wiercińskiego nieprzychylnie – „jako bunt, jako czyn antyredutowy, popis efektów i wymysłów raczej z dziedziny cyrku niż poważnego teatru” (Jerzy Zawieyski, przedmowa do: Listy Juliusza Osterwy, Warszawa 1968) – co późnym latem tego roku spowodowało odejście grupy Wiercińskiego do Teatru Nowego w Poznaniu. 17 września 1927 Wierciński zrealizował tam drugą wersję przedstawienia, ze scenografią Feliksa Krassowskiego.
Wykład Krystyny Duniec o Kruszewskiej i Śnie
W ramach projektu Dziwy polskie Grupy Artystycznej Teraz Poliż, 2015
Janusz Legoń (2019)
