Autorzy

RATTIGAN Terence Mervyn
(ur. 10 czerwca 1911, Londyn, Wielka Brytania - zm. 30 listopada 1977, Hamilton, Bermudy)

Angielski dramatopisarz, autor scenariuszy filmowych i telewizyjnych. Był synem angielskiego dyplomaty i ojciec oczekiwał, że syn wybierze tę samą profesję. Posłano go do prestiżowej Harrow School dla chłopców w Londynie, potem studiował historię w Trinity College uniwersytetu w Oxfordzie. Dzisiaj nazwisko Rattigana widnieje na liście sławnych byłych studentów uczelni, a powodem takiego wyróżnienia są jego zasługi nie dla dyplomacji, lecz literatury. W latach szkolnych bez zahamowań odkrywał swoją homoseksualność, która w tamtym czasie i w tamtych kręgach była nawet modna. Później, gdy był człowiekiem bardzo znanym, nigdy nie obnosił się z tym, że jest gejem, ale i nie robił z tego głębokiej tajemnicy.
O dyplomacji zapomniał, gdy związał się z Dramatic Society w Oxfordzie. Pierwszą sztukę napisał wspólnie z Philipem Heimannem w 1933 roku. Nosiła tytuł "First Episode" i grana była rok później w Londynie w Q theatre. Ale początek naprawdę wielkiej kariery dramatopisarskiej dała Rattiganowi komedia "Francuski bez łez", napisana w 1936.
Podczas II wojny światowej, od 1940 do 1945, służył jako kanonier w Royal Air Force. Po wojnie życie Rattigana było pasmem sukcesów popularnego autora sztuk teatralnych, wystawianych w Europie i w Ameryce, które osiągały zawrotne liczby zagranych przedstawień. Dawało to autorowi ogromne zyski finansowe i pozwalało żyć w bogactwie. Miał umiejętność doskonałego konstruowania akcji sztuki, tak aby w zamierzonych momentach wywołać napięcie emocjonalne u widzów, budował błyskotliwe dialogi, aktorom dawał możliwość zagrania efektownych ról. Lekkie komedie Rattigana opisywały obyczajowe zdarzenia z życia klasy średniej. Czasem autor wprowadzał krytykę stosunków społecznych, dotykał głębszych problemów psychologicznych, ale nigdy nie opuścił kręgów zamożnej klasy. Zdecydowanej większości brytyjskiej widowni ten teatr się podobał - "Francuski bez łez", "Gdy świeci słońce", "Kadet Winslow", "Przekład Browninga", "Głębokie błękitne morze", "Osobne stoliki" - to były hity teatralnych sezonów. Równolegle trwała kariera Rattigana jako autora scenariuszy filmowych, z których wiele było wersją filmową jego komedii. Kilka nominowano do Oscara za najlepszy scenariusz, a w 1951 dostał nagrodę w Cannes za "Przekład Browninga"; w 1994 remake tego obrazu, a w 1995 film "Kadet Winslow" stały się ponownymi sukcesami. Wśród znanych filmów Rattigana są jeszcze "Droga do gwiazd", "Żółty rolls royce", "Książę i aktoreczka".
Rattigan uważał, że obowiązkiem autora sztuk teatralnych jest propagowanie lekkich, realistycznych utworów, przeznaczonych nie dla intelektualistów, ale dla widzów klasy średniej, najliczniej zapełniających teatralne sale. Zdaniem Rattigana dobry teatr, to ten, na który jest zgoda masowej widowni. Trzeba więc jej dostarczyć rozrywki w dobrym gatunku, by oglądanie przedstawienia było dla niej przyjemnością, a nie męką roztrząsania poważnych problemów.
Teatr Rattigana i autorów jego generacji oraz życie Rattigana - ulubieńca publiczności, przerwał dość brutalnie John Osborne swoją sztuką "Miłość i gniew", którą w 1956 zrewolucjonizował dramaturgię, teatr i publiczność. Autorzy nowej generacji, nazwani "młodymi gniewnymi" (między innymi Osborne, Harold Pinter, Arnold Wesker), zbuntowani przeciw dobremu mieszczańskiemu smakowi, poruszali w swoich sztukach drażliwe problemy życia zwykłych ludzi, wprowadzali na scenę wyrazisty, dynamiczny, często wulgarny język ulicy, a ich dramaty społecznego protestu na wiele lat zaakceptowała stara i nowa publiczność. Mimo wszystko Rattigan dalej pisał i grał swoje świetnie skrojone sztuki ( między innymi "Wariacje na temat", "Ross"), ale pozostawały one w głębokim cieniu nowego teatru.
W 1962 u Rattigana stwierdzono leukemię, która po dwóch latach niespodziewanie ustąpiła. Wtedy pisarz, zmęczony chorobą, zdumiony kampanią w brytyjskim rządzie przeciw homoseksualizmowi, przejęty utratą swojej świetnej pozycji w teatrze, podjął decyzję o wyjeździe z Wielkiej Brytanii. Osiadł na Bermudach, gdzie żył w dostatku, ale zapomnieniu. Mieszkał tam do końca życia, rzadko odwiedzając Anglię. W 1968 leukemia odnowiła się. Tymczasem angielski teatr znowu zaczął grać sztuki Rattigana, a publiczność na nowo oglądała je i przyjmowała z sympatią równą tej z lat pięćdziesiątych. W 1971 królowa Anglii nadała Rattiganowi szlachectwo, jak podano, za nadzwyczajną służbę teatrowi. Ostatnią, dwudziestą ósmą, sztukę, "Cause Célbre", napisał autor tuż przed śmiercią w 1977.