Autorzy

MÉRIMÉE Prosper
(ur. 28 września 1803, Paryżu, Francja - zm. 23 września 1870, Cannes, Francja)
Francuski prozaik, poeta, dramatopisarz. Przyszedł na świat w niezbyt zamożnej rodzinie mieszczańskiej. Jego ojciec, Léonor Mérimée, był malarzem i profesorem rysunku w École Polytechnique w Paryżu, a od 1807 roku - sekretarzem École des Beaux-Arts. Matka, Anne Moreau była malarką - portrecistką i również uczyła rysunku; pisarz mieszkał z nią do jej śmierci (1852). W domu państwa Mérimée bywało wielu artystów, francuskich i angielskich. Rodzice wychowali Prospera w duchu ateizmu, któremu pozostał wierny przez całe życie.
Po ukończeniu Lycée Napoléon (1819), Prosper Mérimée poszedł w ślady dziadka, François Mérimée - zapisał się na fakultet prawa; w 1823 roku uzyskał licencjat. Bardziej niż prawem Mérimée interesował się jednak literaturą i historią; w salonach literackich poznał Wiktora Hugo i Alfreda de Musset. Debiutował w 1825 roku; "Teatr Klary Gazul" był modną w tej epoce mistyfikacją - autorką umieszczonych w zbiorze sztuk była rzekomo aktorka hiszpańska. Mistyfikacją okazał się również opublikowany dwa lata później tom poetycki "La Guzla ou choix de poésies illyriques" (La Guzla albo wybór poezji z Ilirii), choć pierwotnie nawet poeci i znawcy uwierzyli w autentyzm tej rzekomo ludowej poezji. W 1828 roku Mérimée wydał, już pod własnym nazwiskiem, "La Jacquerie, scnes féodales" (Rewolta, sceny feudalne), a rok później dramat "La Famille Carvajal" (Rodzina Carvajal) i powieść historyczną "La Chronique du rgne de Charles IX" (Kronika panowania Karola IX). W 1929 roku opublikował również swoje pierwsze opowiadania: "Mateo Falcone" i "Tamango". Okazał się mistrzem właśnie tego gatunku; w następnych latach ukazały się "Dusze czyśćcowe" (1934), "Wenus z Ille" (1937), "Colomba" (1840), "Carmen" (1840), na podstawie której powstało libretto opery George'a Bizeta (prapremiera: 1875), "Niebieski pokój" (1866), "Lokis" (1869). Prosper Mérimée parał się również twórczością translatorską; jeszcze w 1820 roku wspólnie z Jean-Jacquiem Ampre przetłumaczył "Pieśni" Osjana, a w późniejszym okresie przełożył między innymi "Damę Pikową" (1849) oraz "Wystrzał" (1856) Puszkina.
W 1831 roku Prosper Mérimée został urzędnikiem państwowym; najpierw pracował w Ministerstwie Marynarki i Ministerstwie Handlu (do roku 1833). W 1834 roku został mianowany generalnym inspektorem zabytków (funkcję tę pełnił do 1860 roku), a pięć lat później - wiceprezydentem Komisji Zabytków Historycznych (był nim do śmierci). W 1843 roku przygotował raport na temat restauracji paryskiej katedry Notre Dame, a cztery lata później - restauracji witraży w Sainte Chapelle. Publikował artykuły na temat architektury hellenistycznej, paryskich zabytków (Pałacu Sprawiedliwości i Sainte Chapelle), a także malarstwa ściennego. Mérimée wiele podróżował po Europie; wielokrotnie jeździł do Hiszpanii ("Lettres d'Espagne" - Listy z Hiszpanii, 1831), Anglii i do Niemiec. Od 1857 roku z powodu choroby płuc spędzał zimę na południu Francji - w Cannes; tam też zmarł.
W 1831 roku Mérimée został mianowany Kawalerem, w 1952 roku Oficerem, a w 1866 Wielkim Oficerem Legii Honorowej. W 1853 roku otrzymał dożywotnio stanowisko senatora.
Jako pisarz Prosper Mérimeé nie lubił kroczyć utartymi ścieżkami; chętnie zaskakiwał czytelników. Łączył rzeczywistość z elementami fantastyki, chętnie wprowadzał motywy przygodowe i elementy grozy. Jego narrację cechuje dystans do przedstawionego świata, zwięzła charakterystyka bohaterów, precyzyjnie skonstruowana akcja, krótkie dialogi i zwarte opisy. Zaliczany bywa do liberalnego nurtu romantyzmu.