Bogdan Danowicz
DANOWICZ Bogdan, właściwie Bogdan Dutkiewicz (9 grudnia 1921 Gniezno – 24 września 1998 Chania na Krecie),
kierownik literacki teatru.
Był synem Leona Dutkiewicza i Seweryny ze Stanikowskich; mężem Haliny z Dziewickich, historyczki sztuki (ślub 29 października 1966 w Warszawie). Wychowywał się i uczył w Gnieźnie, gdzie w Gimnazjum i Liceum im. Chrobrego prowadził teatr szkolny i grał w jego przedstawieniach. Podczas II wojny światowej i okupacji niemieckiej należał do grupy dywersyjnej Kedywu AK w zgrupowaniu radomsko-kieleckim „Jodła” i współpracował z „Biuletynem Informacyjnym”. Na przełomie lat 1944 i 1945 zredagował i wydał w Radomiu siedem numerów konspiracyjnego pisma „Państwo i Naród”. W 1949 z tytułem magistra ukończył studia na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego.
W 1954 przyjął pseudonim Danowicz; wtedy też z Zofią Rysiówną i Adamem Hanuszkiewiczem zorganizował efemeryczny kabaret poetycki, prezentujący teksty Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego. Jako dziennikarz debiutował w 1955 w poznańskim „Głosie Wielkopolskim” recenzją z przedstawienia Teatru Satyryków Babcia i wnuczek i do 1960 pozostał recenzentem teatralnym tej gazety. W 1956, na rocznicę upadku powstania warszawskiego, przygotował program składany pod tytułem Bohaterom Warszawy, wystawiony 30 września tego roku w Teatrze Polskim w Poznaniu.
W 1956–59 był redaktorem działu literackiego „Tygodnika Zachodniego”. W 1959–62 pisał recenzje teatralne dla „Nowej Kultury” W sezonach 1961/62 i 1962/63 był kierownikiem literackim Teatru im. Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim, gdzie wystawił Ucieczkę Michaiła Bułhakowa (10 listopada 1962); razem z Mirosławem Smolarkiem był reżyserem, inscenizatorem i autorem opracowania tekstu tego przedstawienia. W 1963–67 pełnił funkcję kierownika literackiego widowisk cyrkowych w Zjednoczonych Przedsiębiorstwach Rozrywkowych w Warszawie.
Na początku lat 60. zamieszkał na stałe w stolicy. Jako eseista i recenzent teatralny współpracował z wieloma dziennikami i periodykami, m.in. z „Polityką”, „Sztandarem Młodych”, „Przekrojem”, „Kulturą”, „Życiem Literackim”, „Stolicą”, a także z poznańskim magazynem „Tydzień”, a z „Życiem Warszawy” związany był do końca życia. Przygotowywał audycje dla Polskiego Radia. Zdobył rozgłos jako organizator spotkań z aktorami. W 1961 „Przekrój” odnotował:
Warszawa bardzo ciepło przyjęła realizację świetnego pomysłu Bogdana Danowicza zorganizowania stałych spotkań aktorów
z publicznością. W kawiarni „Uśmiech” (dawna „Stylowa”) przy pl. Konstytucji odbyły się już spotkania z Mikołajską, Winnicką, Voitem, Świderskim, Holoubkiem i innymi. Jesienią spotkają się m.in. Nina Andrycz, Barszczewska i Kreczmar. Danowicz (niegdyś zwycięzca w turnieju krasomówczym), dobry organizator, znawca teatru i straszny gaduła, zapowiada dodatkowe atrakcje, m.in. przewiduje odtwarzanie fragmentów sztuk z taśm magnetofonowych.
W 1963–71 prowadził w Warszawie Klub Ludzi Interesujących (KLIN), do którego zapraszał na dyskusje z publicznością znanych aktorów, dziennikarzy, pisarzy. Opublikował tom szkiców o teatrach poznańskich w okresie 1945–60 pod tytułem Ujarzmianie Melpomeny (Kraków 1972), a także pierwszą część z czterotomowej monografii sztuki światowego cyrku: Był cyrk olimpijski (Warszawa 1984). Był autorem przekładów prozy i poezji z języka niem., a także tekstów teatralnych, np. libretta Krysi leśniczanki (z J. Mikołajczakiem).
Bibliografia
Almanach 1998/99; E. Ciborowska: Leksykon polskiego dziennikarstwa, Warszawa 2000; H. Dutkiewicz-Danowicz: Nieśmiertelne jest życie motyla. Wspomnienia ujęte w powieść, Warszawa 2002; Gaz. Wyb. (Stołeczna) 1998 nr 256, 1999 nr 20 (J. Mikołajczak); Przekrój 1961 nr 854; Życie Warsz. 1998 nr 243, 250; Akta, ZASP; Wycinki prasowe, IS PAN; Inf. żony, Haliny Dutkiewicz-Danowicz.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.
