Osoby

Dramaturg i prozaik austriacki.

Był synem węgierskiego dyplomaty w służbie austro-węgierskiej, młodość spędził w różnych stolicach europejskich. Po I wojnie światowej studiował germanistykę, filozofię i teatrologię w Monachium, współpracując z czasopismem „Simplicissimus”. Od 1924 roku mieszkał w Berlinie. Po dojściu do władzy Hitlera przeniósł się do Wiednia, skąd po „Anschlussie” Austrii udał się na emigrację do Szwajcarii. Zmarł tragicznie w Paryżu trafiony gałęzią platana, w który uderzył piorun.

Horváth w swojej twórczości skupia się na konflikcie jednostki ze społeczeństwem. Jego bohater to człowiek często zdeklasowany, pozbawiony perspektyw, wywodzący się ze sfer drobnomieszczańskich, poddany presji ideologicznej rodzącego się w latach trzydziestych totalitaryzmu. Drugi problem nurtujący pisarza to kwestia „zimna jako winy”, czyli wzajemnej obojętności ludzi wobec siebie. Pisarz polemizuje z mitem wiedeńskiej idylli, piętnuje problemy społeczne u progu faszyzmu w dramacie Opowieści lasku wiedeńskiego (Geschichten aus dem Wienerwald, 1931),a w Nieznajomej z Sekwany (Die Unbekannte aus der Seine, 1933) ukazuje, bez moralizatorstwa, środowisko paryskiego półświatka. Horváth w powieściach Dziecko naszych czasów (Ein Kind unserer Zeit, 1938) i Młodość bez boga (Jugend ohne Gott, 1938) pokazuje, czym jest nazistowska dyktatura i wychowanie młodzieży w duchu militaryzmu.

Celem twórczości Horvatha było nie tylko diagnozowanie sytuacji społecznej i politycznej, ale budzenie poczucia moralnej odpowiedzialności człowieka za samego siebie.