Natalia Ginzburg
GINZBURG Natalia
(ur. 14 lipca 1916, Palermo, Włochy - zm. 7 października 1991, Rzym, Włochy)
Włoska powieściopisarka, eseistka, dramatopisarka, tłumaczka. Natalia Levi przyszła na świat w średniozamożnej sycylijskiej rodzinie. Jej ojciec, profesor anatomii, był żydem, matka - katoliczką. Natalia była wychowywana w duchu ateizmu, co odseparowało ją od rówieśników. W 1919 roku ojciec objął katedrę na uniwersytecie w Turynie i tu Natalia spędziła większość dzieciństwa. W domu państwa Levi bywało wielu intelektualistów, przeciwników Mussoliniego. Gdy brat Natalii, Mario, uciekł do Szwajcarii, ojciec został na kilka tygodni aresztowany.
Po ukończeniu studiów na uniwersytecie w Turynie (1935) Natalia podjęła pracę w wydawnictwie Einaudi; poznała tam Leone'a Ginzburga, slawistę, z pochodzenia rosyjskiego Żyda. Poślubiła go w 1938 roku; mieli dwoje dzieci. W latach 1940-43 małżonkowie mieszkali w regionie Abruzzo, dokąd zostali zesłani jako przeciwnicy faszyzmu. Po ucieczce ukrywali się w Rzymie i Florencji; Leone Ginzburg wydawał antyfaszystowską gazetę. Został aresztowany i w 1944 roku stracony w więzieniu w Rzymie.
Po wojnie Natalia Ginzburg wróciła do pracy w wydawnictwie Einaudi w Turynie. W 1950 roku wyszła ponownie za mąż za Gabiele'a Baldiniego, specjalistę w zakresie literatury angielskiej. Odtąd, z przerwami, mieszkała w Rzymie. W roku 1959 pisarka przeniosła się na dwa lata do Londynu, gdzie jej mąż objął stanowisko dyrektora Włoskiego Instytutu Kulturalnego; owdowiała ponownie w 1969 roku. Od lat związana z lewicą, w 1983 roku została wybrana posłanką do parlamentu. Osiem lat później Natalia Ginzburg zmarła na raka.
Swoje pierwsze opowiadania Natalia Ginzburg publikowała we florenckim czasopiśmie "Solaria". Jej debiutem książkowym była powieść "La strada che va in citt" (Ulica, która prowadzi do miasta), wydana pod pseudonimem Alessandra Tornimparti w 1942 roku (wznowiona pod nazwiskiem Ginzburg w 1975 roku). W następnych latach ukazały się między innymi powieści " stato cos" (Tak było, 1947), "Tutti i nostri ieri" (Całe nasze wczoraj, 1952), "Le voci della sera" (Wieczorne głosy, 1961) i autobiograficzna "Lessico famigliare" (Słownik rodzinny, 1963). Do późnych, cieszących się ogólnym uznaniem powieści należą "La citt e la casa" (Miasto i dom, 1984) oraz "Serena Cruz, o la vera giustica" (Serena Cruz albo prawdziwa sprawiedliwość,1990). Eseje Natalii Ginzburg zostały zebrane w tomach "Le piccole virtú" (Małe cnoty, 1962), "Mai devi domandarmi" (Nigdy nie musisz mnie pytać, 1970) i "Vita immaginaria" (Urojone życie, 1974).
Choć Natalia Ginzburg wcześniej nieprzychylnie wyrażała się o literaturze dramatycznej, jej pierwsza sztuka "Ożeniłem się z tobą z radości" (1966), której prapremierę wyreżyserował Luchino Visconti, okazała się sukcesem. Późniejsze sztuki - "Paese di mare, e altre commedie" (Morski kraj i inne komedie, 1973) - cieszyły się uznaniem we Francji i w Anglii; porównywano je z dramatami Czechowa i Pintera. Ginzburg była też tłumaczką Prousta i Flauberta; napisała również biografię poety i eseisty Alessandro Manzoniego.
Natalia Ginzburg koncentruje się na relacjach między bohaterami, zwłaszcza na relacjach rodzinnych, na roli kobiet i problemach społecznych; często drąży temat samotności. O ile we wczesnych utworach odrzucała elementy autobiograficzne, o tyle w późniejszych chętnie wracała do dzieciństwa i młodości spędzonych w Turynie, do czasów faszyzmu i wojny. W prozie Ginzburg dominuje ton melancholii; często prowadzi narrację w pierwszej osobie, chętnie posługuje się dialogami.
