Autorzy

Ur. 8 XII 1890, Policka. Zm. 28 VIII 1959, Liestal (Szwajcaria).
Martinu był jednym z czołowych przedstawicieli współczesnej muzyki czeskiej. Studiował w konserwatorium praskim i w szkole organistów, zaś od 1913 grał jako skrzypek w orkiestrze Filharmonii Czeskiej. Po I wojnie podjął na nowo, pod kierunkiem Józefa Suka, przerwane studia kompozytorskie i w 1922 Teatr Narodowy w Pradze wystawił jego balet "Istar". Punktem zwrotnym w życiu Martinu stał się wyjazd do Paryża (w 1923), gdzie zetknął się bliżej z Albertem Rousselem i innymi kompozytorami tego czasu, co wywarło niemały wpływ na ostateczne ukształtowanie się jego stylu. W Paryżu przebywał Martinu do 1940 - po wkroczeniu do stolicy Francji wojsk hitlerowskich wy­emigrował z Europy, osiedlając się w Stanach Zjednoczonych.
Bogata twórczość Martinu obejmuje 11 oper, 10 baletów, liczne dzieła symfoniczne i kameralne, utwory oratoryjno-kantatowe, solowe kompozycje instrumentalne oraz pieśni. Styl jego twórczości to swoisty neoklasycyzm, w którym znać wpływy szkoły francuskiej, zaznaczające się w elegancji formy, zdyscyplinowanej prostocie i jasności muzycznego myślenia oraz w kulcie dobrego rzemiosła kompozytorskiego, usuwa­jącym po trosze w cień stronę emocjonalną. W wielu dziełach Marti­nu odczuwa się związki z narodową muzyką czeską, jakkolwiek nie polegają one na czerpaniu z rodzimego folkloru. Na podkreślenie za­sługuje oryginalna harmonika oraz indywidualny styl instrumentacji.
Źródło: Przewodnik Operowy Józef Kański, PWM 1997