Autorzy

Ur. 9 II 1885, Wiedeń. Zm. 24 XII 1935, Wiedeń.
Alban Berg urodził się w Wiedniu i prawie całe życie spędził w tym mieście. W wieku lat 15 zaczął już komponować, samodzielnie zdoby­wając wykształcenie muzyczne. W 1904 poznał Arnolda Schonberga, i ten moment zadecydował o całej jego przyszłości. Alban Berg stał się jednym z najgorliwszych uczniów Schonberga, a z czasem jego serdecznym przyjacielem i oddanym współpracownikiem. W 1913 pod batutą Schonberga wykonane zostały w Wiedniu pierwsze orkiestralne utwory Berga - dwie spośród pięciu "Orchesterlieder op. 4". Atmosfera skandalu towarzysząca temu koncertowi bardziej jeszcze wzmogła ce­chujące Berga od młodych lat poczucie osamotnienia, wpływając na coraz większe odizolowanie się od społeczeństwa. Niedługo po owym głośnym koncercie podjął kompozytor pracę nad swym największym dziełem - operą "Wozzeck"; praca nad nią (z przerwą wskutek powo­łania Berga do wojska podczas wojny) rozciągnęła się na okres 6 lat. Po "Wozzecku" rozpoczyna Berg operę "Lulu" (wg tragedii F. Wedekinda), pisze utwory kameralne - wśród nich słynną "Lyrische Suite" ("Suitę liryczną") - i wreszcie latem 1935 tworzy "Koncert skrzypcowy", który pomyślany jako swojego rodzaju requiem dla młodej Manon Gropius (córki z drugiego małżeństwa wdowy po G. Mahlerze), stał się też żałobnym hymnem dla kompozytora, w tym samym roku bowiem Berg zmarł, pozostawiając nie ukończoną partyturę opery "Lulu".
Twórczość Albana Berga ilościowo przedstawia się nader skromnie, jednak znaczenie jej dla współczesnej muzyki jest ogromne. Uznany za jednego z głównych twórców dodekafonii (wespół z Schonbergiem i Webernem), w rzeczywistości dopiero w późniejszych swych dziełach ("Suita liryczna", "Koncert skrzypcowy") począł stosować technikę dwunastotonową, i to traktując ją w sposób bynajmniej nie ortodoksyjny; nie zmienia to jednak faktu, że był - i pozostał do dziś - jednym z twórców najbardziej nowatorskich i odkrywczych. Nowy sposób trak­towania problemów konstrukcji muzycznej i kolorystyki instrumentalnej harmonijnie łączy się tu ze swoistym głębokim romantyzmem, jakim przesycone są wszystkie niemal Bergowskie dzieła. Może też dlatego był on bodaj pierwszym spośród twórców nowej muzyki, któremu udało się przełamać mur obojętności czy raczej wrogości odbiorców i którego dzieła zyskały sobie mocną pozycję w światowym repertuarze.
Źródło: Przewodnik Operowy Józef Kański, PWM 1997