Autorzy

PASOLINI Pier Paolo
(ur. 5 marca 1922, Bolonia, Włochy - zm. 2 listopada 1975, Ostia, Włochy)
Pisarz, poeta i reżyser filmowy. Ojciec Pasoliniego był oficerem pochodzącym z wywodzącej się z Romanii rodziny szlacheckiej. Zasłynął uratowaniem życia Benito Mussoliniemu. Matka pisarza pochodziła ze wsi w okręgu Friuli. Pasolini był zafascynowany wsią i życiem wieśniaków z rodzinnych stron matki. Będąc jeszcze młodym człowiekiem, parał się pisaniem poezji w języku fiulskim, którego nauczył się specjalnie w tym celu. Studiował na Uniwersytecie w Bolonii filologię romańską i historię sztuki. Pod wpływem pism Antonio Gramsciego, marksistowskiego filozofa, ukształtowały się jego poglądy polityczne, którym pozostał wierny do końca życia.
W 1950 roku Pasolini przeniósł się do Rzymu, gdzie zamieszkał na przedmieściu i podjął pracę nauczyciela. Z tego okresu pochodzą jego fascynacje i studia nad dialektem rzymskim oraz środowiskiem lumpenproletariackim. Wydał wtedy kilka powieści napisanych w tym dialekcie. Publikował również poezję i teksty o literaturze. W czasie pobytu w Rzymie rozpoczął współpracę z filmowcami, początkowo jako scenarzysta piszący teksty dla Mauro Bologniniego i Federico Felliniego. Jego własny, debiutancki film powstał w 1961 roku. Był to "Włóczykij", którego temat nawiązywał do lewicowych poglądów i zainteresowań literackich reżysera, podobnie jak kolejny "Mamma Roma". W twórczości literackiej lat pięćdziesiątych, książkach takich jak "Chłopcy z marginesu" (1953) czy "Gwałtowne życie" (1955) łączył zainteresowania lingwistyczne z marksistowską teorią emancypacji proletariatu, opisując środowiska młodych robotników. W obydwu filmach i powieściach umieścił podobny typ bohatera. Na gruncie stylistyki Pasolini wypracował własną metodę, w której łączył realistyczną prezentację rzeczywistości i naturalizm z wyrafinowaną stylizacją plastyczną, w czym zbliżał się, ale tylko pozornie, do tradycji filmowego neorealizmu. Te założenia estetyczne towarzyszyły później całej jego twórczości reżyserskiej.
Swoje lewicowe poglądy wyrażał w filmach obrazujących problemy i konflikty społeczne. Role w filmach powierzał często niezawodowym aktorom. Jego natchnieniem w życiu zawodowym i prywatnym był, pojawiający się w wielu filmach, Ninetto Davoli. W życiu zawodowym Pasolini związany był szczególnie mocno z aktorką Laurą Betti, długoletnią dyrektorką fundacji Fondo Pier Paolo Pasolini. Przyjaźnił się także z Marią Callas, która zagrała główną rolę w jego filmowej wersji tragedii Eurypidesa "Medea".
Pasolini został brutalnie zamordowany 2 listopada 1975 roku w Ostii, na krótko przed premierą swojego ostatniego filmu, kontrowersyjnego "Sal, czyli 120 dni sodomy", przez przygodnie poznanego młodego człowieka. Jego filmografia obejmuje przeszło dwadzieścia tytułów, między innymi: "Ptaki i ptaszyska" (1966), "Król Edyp" (1967), "Miłość i gniew" (1969), "Dekameron" (1970), "Opowieści kanterberyjskie" (1971).