Autorzy

MICIŃSKI Tadeusz
(ur. 9 listopada 1873, Łódź, Polska - zm. w lutym 1918 pod Czertykowem, Białoruś)
Poeta, dramaturg, prozaik, publicysta. Studiował historię na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie (1893-95) oraz filozofię na uniwersytetach w Lipsku (1895) i Berlinie (1896). W czasach studenckich należał do radykalnych organizacji młodzieżowych. Podczas pobytu w Berlinie poznał Stanisława Przybyszewskiego, z którym rozczytywali się w tych samych pracach z zakresu demonologii i satanizmu. Poznał także Wincentego Lutosławskiego, który umożliwił mu pobyt w Hiszpanii (1897-98), gdzie Miciński zainteresował się mistyką hiszpańską i polską, towiańszczyzną, filozofią Platona i Nietzschego oraz hiszpańskim malarstwem (zwłaszcza Francisco Goyą) i dramatem (głównie Calderonem). Po powrocie do Polski zamieszkał w Warszawie, często jednak podróżował. Przebywał między innymi w Homlu, Krakowie, Petersburgu i Moskwie, gdzie nawiązał kontakty z rosyjskim Bractwem Pracy, wspólnotą religijną zbliżoną ideowo do tołstoistów. Odwiedził również Hellerau pod Dreznem, gdzie zapoznał się z doświadczeniami tamtejszego teatru i Instytutu Jaquesa Delcrose'a oraz zwiedził wzorcowe osiedla robotnicze. Swoje utwory publikował w "Chimerze" (1901-1907) oraz "Krytyce" (1901-1914).
Podczas częstych pobytów w Zakopanem (1904-1906) nawiązał kontakt ze Stanisławem Ignacym Witkiewiczem i jego otoczeniem. Głosił idee panslawistyczne i antygermańskie. Podczas wojny bałkańskiej w 1912 roku wyjechał do Sofii jako korespondent tygodnika "Świat", uczestniczył także w zjeździe sokolstwa w Pradze (1912) oraz w zwołanym z inicjatywy Piłsudskiego zjeździe działaczy niepodległościowych w Zakopanem (1912). Przed I wojną światową wygłaszał liczne odczyty na terenie Galicji. Po jej wybuchu, w latach 1915-1918, przebywał w Moskwie i Petersburgu oraz na Białorusi. Brał udział w życiu polskiej kolonii artystycznej skupionej wokół Stefana Jaracza i Witkacego. Działał w Kole Literacko-Artystycznym Domu Polskiego w Moskwie oraz jako oficer oświatowy w korpusie Dowbora-Muśnieckiego. Współpracował z wychodzącą w Moskwie "Gazetą Polską" oraz czasopismami "Russkoje Słowo" i "Russkoje wiedomosti". Nawiązał kontakt z Konstantynem Stanisławskim. Żywo reagował na wydarzenia rewolucyjne, entuzjastycznie przyjął wybuch rewolucji lutowej, przeciwstawiał się Rewolucji Październikowej. W drodze powrotnej do kraju został zabity przez chłopów, którzy napadli na niego chcąc go obrabować. Jego grób znajduje się w osadzie Małe Małynicze pod Czerykowem.
Debiutował w 1896 roku na łamach pisma "Ateneum" poematem "Łazarze" opowiadającym o losach artysty-nędzarza. W tym samym roku wystawiono jego dramat naturalistyczny "Marcin Łuba", który napisał wspólnie z Ignacym Maciejowskim-Sewerem. W 1902 roku ukazał się zbiór poezji Micińskiego "W mroku gwiazd". Poezja ta, przyjęta ze sporym entuzjazmem przez krytykę, przekracza granice konwencji młodopolskiej, podążając w kierunku oryginalnego ujęcia symbolizmu, a nawet ku elementom nadrealistycznym. Szczególnie dużo nadziei wiązał Miciński z dramatami, o których inscenizacje nieskutecznie zabiegał, stając do konkursów dramaturgicznych, nieustannie poprawiając i przerabiając teksty, pertraktując z teatrami i inscenizatorami. Jego twórczość dramaturgiczna jest wyrazem tendencji ekspresjonistycznych. Od poetyki marzenia sennego ("Noc rabinowa") dochodzi do formuły teatru będącego misterium filozoficzno-społecznym. Pojmował świat w duchu koncepcji manichejskich jako cykliczną i nierozstrzygalną walkę dobra ze złem. Posługiwał się symbolem, alegorią i groteską polityczną, mieszał sceny realne i fantastyczne, tragiczne i groteskowe ("Kniaź Patiomkin"), stosował technikę snu i teatralizował podświadome stany umysłu ("Bazylissa Teofanu", "Termopile polskie"). Wysoce oryginalne pomysły teatralne Micińskiego zrealizowano dopiero po latach. Wydarzeniem stała się warszawska inscenizacja "Kniazia Patiomkina" w reżyserii Leona Schillera i z muzyką Karola Szymanowskiego (1925).
Miciński jest także autorem powieści - "Nietota" (1910) i "Xiądz Faust" (1913) - noszących również cechy nowatorstwa, zawierających cechy eksperymentu, angażujących ekspresjonistyczne i symboliczne środki wyrazu.