Carlos Fuentes
FUENTES Carlos
(ur. 11 XI 1928, Ciudad de Panamá, Panama)
Pisarz meksykański. Autor powieści, esejów, sztuk teatralnych i scenariuszy filmowych, publicysta. Jeden z najwybitniejszych współczesnych pisarzy hiszpańskojęzycznych, współtwórca boomu na literaturę iberoamerykańską. Laureat Nagrody Cervantesa (1987) i Nagrody Picassa, przyznawanej przez UNESCO (1994). Uznany kandydat do literackiej Nagrody Nobla.
Urodził się w Panamie, bowiem jego rodzice byli meksykańskimi dyplomatami i wielokrotnie zmieniali miejsce zamieszkania. Pisarz dorastał w różnych miastach obydwu Ameryk (Quito, Montevideo, Rio de Janeiro, Waszngton, Santiago i Buenos Aires). Dorosły Carlos także wybrał karierę dyplomatyczną i miedzy innymi w latach siedemdziesiątych pełnił funkcję ambasadora Meksyku we Francji.
Ukończył studia prawnicze i od młodości brał aktywny udział w życiu kulturalnym Meksyku, np. w 1955 r. był współzałożycielem pisma "Revista Mexicana de Literatura".
Debiutował w 1954 zbiorem opowiadań "Los dias enmascarados". Już pierwsza powieść, "Kraina najczystszego powietrza" (1958), przyniosła mu rozgłos i miano współtwórcy "nowej prozy latynoamerykańskiej".
W latach sześćdziesiąych był entuzjastą rewolucji kubańskiej. Dziesięc lat później zmienił swoje poglądy, ale pozostał nieufny wobec amerykańskiego konserwatyzmu, czemu po raz kolejny dał wyraz w książce publicystycznej "Contra Bush" (2004).
Uznany jest za jednego z najwybitniejszych prozaików XX wieku. Międzynarodową sławę przyniosła mu wydana w 1962 powieść "Śmierć Artemia Cruz". Następnie powstały takie dzieła, jak powieści: "Święta strefa" (1966), "Zmiana skóry" (1967), "Urodziny" (1969), "Terra Nostra" (1975), "Głowa hydry" (1976), "Historia rodzinna" (1980), "Stary gringo" (1985), "Lata z Laurą Diaz" (1999), "Instynkt pięknej Inez" (2000); opowiadania: "Aura" (1962), "Pieśń ślepców" (1964), "Spalona woda" (1981).
Wysoko ceniona jest także twórczość eseistyczna Fuentesa, między innymi "Nowa powieść latynoamerykańska" (1969), "Czas meksykański" (1971), "Cervantes, czyli krytyka sztuki czytania" (1976), "Pogrzebane zwierciadło" (1992), "Geografia powieści" (1994), "W to wierzę" (2002).
Wszystkie swoje powieści i zbiory opowiadań autor włączył w obręb zakrojonego na czternaście tomów cyklu prozatorskiego zatytułowanego "Wiek czasu".
Główne motywy tematyczne prozy Fuentesa to problemy tożsamości indywidualnej i zbiorowej (zwłaszcza meksykańskiej) oraz zagadka czasu. Narracja nawiązuje do technik powieści eksperymentalnej (wpływy Dos Passosa, Joyce'a, Faulknera) i stanowi zawiłą kombinację różnych perspektyw. Erudycyjny styl nawiązuje do różnych kultur, w tym także tradycji prekolumbijskiej.
