Autorzy

HILDESHEIMER Wolfgang
(ur. 9 grudnia 1916, Hamburg, Niemcy - zm. 21 sierpnia 1991, Poschiavo, Szwajcaria)
Niemiecki malarz, grafik, pisarz, eseista. W Niemczech, gdzie żyła i pracowała żydowska rodzina Hildesheimerów, Wolfgang, syn cenionego chemika, odebrał humanistyczne wykształcenie. W 1933, gdy miał siedemnaście lat, cała rodzina musiała z Niemiec uciekać przed nazistowskim terrorem i wyjechała do Palestyny. Tam Wolfgang Hildesheimer uczył się kreślarstwa, projektowania mebli, architektury wnętrz, a potem studiował w Londynie (1937-1939) malarstwo, scenografię i wzornictwo włókiennicze. W latach 1939-1942 mieszkał w Jerozolimie i Tel Avivie, zarabiał na życie jako grafik i malarz, jako nauczyciel języka angielskiego w British Institute, pracował też w brytyjskich agendach rządowych. W procesie zbrodniarzy wojennych w Norymberdze (1946-1949) był tłumaczem symultanicznym strony amerykańskiej, a także powierzono mu misję zredagowania procesowych protokołów zbiorczych. Znowu zamieszkał w Niemczech, w Ambach niedaleko Monachium, w dalszym ciągu uprawiał malarstwo i grafikę, a na początku lat pięćdziesiątych napisał pierwsze utwory literackie. W 1952 wydał tom opowiadań "Nieczułe legendy", sukces i sława przyszły rok później, gdy wydano powieść "Raj fałszywych ptaków", podejmująca ważny dla pisarza temat zafałszowanego świata nowoczesnej kultury i polityki, świata "zdominowanego przez imitacje podmieniające autentyczne przeżycia, autentyczną moralność, autentyczne idee." (Zbigniew Światłowski). W 1957 raz jeszcze wyemigrował z Niemiec, nie wierząc swojej ojczyźnie, że jest całkowicie uwolniona od nazizmu. Zamieszkał w Poschiavo w Szwajcarii, gdzie pozostał do końca życia. Do 1975 harmonijnie łączył uprawianie sztuk plastycznych i literatury. Napisał dwie powieści - "Tynset" (1965), wyróżnioną prestiżową Nagrodą im. Georga Büchnera i Nagrodą Literacką miasta Bremy i "Masante" (1973).
Zainspirowany ideą teatru absurdu napisał między innymi sztuki: "Smoczy tron", (sceniczna wersja słuchowiska radiowego "Księżniczka Turandot", 1955), "Pastorałka albo czas na kakao" (1958), "Spóźnienie" (1961), "Sztuka nocna" (1963), "Mary Stuart" (1970), której prapremiera w tym samym roku odbyła się w Dűsseldorfer Schauspielhaus w Dűsseldorfie w reżyserii Konrada Swinarskiego, ze scenografią Kazimierza Wiśniaka. Teorii teatru absurdu poświęcił obszerny esej "O teatrze absurdu". Inne jego eseje wyszły w zbiorach ">Gra< Becketta" oraz "Interpretacje. James Joyce. Georg Büchner". Wreszcie w 1975 w znanym przemówieniu "Das Ende der Fiktionen" ogłosił swoje odejście od literatury, pożegnał się z pisaniem literackich fabuł, co uznał za zajęcie zadowalające tylko próżne ego autora, pozbawione mocy skutecznego przeciwstawiania się tragediom naszej współczesności. Stał się publicystą, gorącym polemistą, pozostał przy eseju. Wydał dwie biografie - w 1977 wysoko ocenioną rzecz o Wolfgangu Amadeuszu Mozarcie, a w 1981 "Marbot. Biografia", która w istocie jest błyskotliwym intelektualnym pastiszem, bo "z udawaną powagą rekonstruuje dzieje zmyślonej postaci XIX-wiecznego angielskiego arystokraty, kazirodczego kochanka i genialnego historyka sztuki." (Światłowski) Za tę biografię otrzymał Hildesheimer nagrodę literacką Akademii Sztuk Pięknych w Monachium. Wielokrotnie zapraszany był przez rektorów artystycznych uczelni w Niemczech i Szwajcarii do wygłaszania wykładów.