Jean Anouilh
Dramatopisarz francuski.
Ukończył prawo, a następnie pracował w biurze reklamowym. Przez pewien czas był sekretarzem wybitnego aktora i reżysera Louisa Jouveta. Nie mam biografii, bardzo mnie to cieszy – powiedział po odniesieniu pierwszego sukcesu sztuką Pasażer bez bagażu (1937, Voyageur sans bagage). Debiutował bez powodzenia już w 1931 roku, sztuką Gronostaj (L'Hermine). Biografią pisarza są jego sztuki, podzielone przez niego samego na grupy: sztuki czarne, sztuki różowe, sztuki błyskotliwe, sztuki kostiumowe, sztuki barokowe, sztuki tajemnicze i sztuki zgrzytające.
W pierwszym etapie twórczości był pod silnym wpływem Jeana Giraudoux, chociaż nie stawiał widzom tak wysokich wymagań, czerpał także inspiracje ze sztuk Luigi Pirandella. W sztuce Pasażer bez bagażu, właśnie przy pomocy pirandellowskiego motywu amnezji, Anouilh pokazuje konflikt jednostki z narzuconymi normami społecznymi. W innej sztuce, która również odniosła sceniczny sukces, pod tytułem Dzikuska (La Sauvage, 1938), podejmuje temat młodzieńczego buntu z zastanym światem hipokryzji i koniecznością zgniłych kompromisów.
Tematyka sztuk Anouilha jest różnorodna: pojawiają się tu liczne wątki historyczne i mitologiczne przeszczepiane na grunt współczesności. Eurydyka (Eurydice, 1941) jest córką prowincjonalnego aktora, Orfeusz synem wędrownego muzykanta. Bohaterów Antygony (Antigone, 1944) autor ubiera we współczesne kostiumy, w Skowronku (Alouette, 1953), wbrew historycznej prawdzie, kończy happy endem historię Joanny D'Arc. W sztuce Beckett, czyli honor Boga (Beckett ou l'honneur de Dieu, 1959) nawiązującej do historii Anglii XII wieku, pisarz dokonuje analizy trudnej i tragicznie zakończonej przyjaźni między Thomasem Becketem, kanclerzem i arcybiskupem Canterbury, a królem Henrykiem - reprezentującymi dwie władze: duchowną i świecką, co prowadzi ich do nieuchronnego konfliktu.
Odrzucając realizm i naturalizm Anouilh nie przyłączył się do awangardy, ale przy pomocy środków poetyckich dbał o teatralność swoich sztuk. Ową teatralność podkreślał przy pomocy różnorodnych środków wyrazu, takich jak teatr w teatrze, zamiana ról. Chociaż był świetnym teatralnym rzemieślnikiem – dłużnikiem Giraudoux oraz Pirandella – nazywano go obserwatorem i poetą współczesnego życia, świetnie pokazującym skomplikowane relacje między dobrem i złem, utratę niewinności i tęsknotę za czystymi uczuciami, a dramaty zestawiano z awangardowymi utworami Sartre'a i Camusa. Tradycyjny podział na akty zastąpił konstrukcją opartą na zmienności obrazów stosując tło muzyczne dla podkreślenia odpowiedniej atmosfery. Sztuki Anouilha, z których warto wymienić jeszcze Bal złodziejaszków (Le Bal des voleurs 1938) i Medeę (Médéé, 1948), cieszyły się w Polsce wielką popularnością.
