Autorzy

(ur. 24 września 1944, Sankt Margarethen, Lavanttal, Karyntia, Austria)
Jeden z najwybitniejszych i najpopularniejszych dramaturgów powojennej generacji pisarzy austriackich. Urodził się na pograniczu Włoch i Austrii jako syn włoskiego emigranta, stolarza-artysty Ernesta Turriniego i jego żony Elsy. Przez cały okres dzieciństwa i młodości pogłębia się w nim kompleks "odmieńca" i "mieszańca", powodujący jego osamotnienie i poczucie odrzucenia. Wpływać to będzie zarówno na jego dalsze życie, jak i twórczość.
W 1950 rozpoczyna naukę w szkole powszechnej w Maria Saal, a następnie w szkole średniej w Klagenfurt. Za namową rodziców w latach 1958-1963 uczęszcza do akademii handlowej i w 1963 zdaje w Klagenfurt maturę. Po niej pracuje w Linzu przy obsłudze wysokościowego pieca, następnie jako magazynier. W 1963 zostaje powołany do wojska. Po odbyciu służby wojskowej, od 1965, pracuje w wielu zawodach między innymi jako przedstawiciel firmy Olivetii w Wiedniu, jako barman, dyrektor hotelu w Bibione we Włoszech, pomocnik w fabryce pumeksu czy w amerykańskiej agencji reklamowej w Wiedniu. W 1965 zawiera związek małżeński.
Jego pierwsze próby literackie pochodzą z końca lat pięćdziesiątych, z czasów nauki w szkole średniej. Jako dramatopisarz debiutuje w 1967 sztuką "Polowanie na szczury", której prapremiera odbyła się w Volkstheater w Wiedniu w reżyserii Bernda Fischerauera w 1971. Choć sztuka wywołała skandal, grana była na wielu scenach niemieckich. Od tego czasu Turrini zaczyna utrzymywać się z pisania. Jego kolejne sztuki przynoszą mu coraz większy rozgłos i popularność. Pisze też na zamówienia teatrów. W twórczości swej ukazuje przede wszystkim nurtujące współczesne społeczności problemy we wzajemnych stosunkach, uwzględniając wewnętrzne sprzeczności i zewnętrzne napięcia międzyludzkie. Sam mówi: "Moje sztuki nie obwieszczają żadnych wiecznych wartości, stawiają jedynie pytania na dziś. [...] Staram się po prostu pokazać na scenie przy użyciu środków artystycznych szaleństwo, w którym dziś żyjemy. Uprawiam teatr aktualny. Opisuję lęki moich czasów."
Kolejne jego sztuki "Świniobicie" (1971), "Dzieciobójstwo" (1973), "Józef i Maria" (1981), "Obywatele" (1982), "Faust III" (1987), "Mało wydajni" (1988), "Alpejskie zorze" (1992), "Grillparzer w sklepie pornograficznym" (1994), "Bitwa o Wiedeń" (1995), monolog "Nareszcie koniec" (1997), "Miłość na Madagaskarze" (1998), tłumaczone na wiele języków, mimo skandali, które początkowo wywoływały, stawały się sukcesami. Największą popularnością dramaty Turriniego cieszą się na scenach teatrów zachodnioniemieckich. W 1981 ich autor został uhonorowany ważną i cenioną w Niemczech nagrodą literacką im. Gerharda Hauptmanna. Sztuka "Mało wydajni" otrzymała nagrodę dramaturgów w 1991 w Paryżu.
Specjalne miejsce w dramaturgicznej twórczości Turriniego zajmują eksperymentalne przeróbki światowej klasyki teatralnej. Należy tu wymienić: "Der tollste Tag" (1972) według "Wesela Figara" Pierre'a de Beaumarchais czy "Die Wirtin" (1973) według "Mirandoliny" Golodoniego.
Turrini jest także autorem powieści "Przeżycia w jamie ustnej" (1972), tomu wierszy "Parę kroków do tyłu" (1978), esejów, artykułów, pamfletów. Pisze także scenariusze filmowe, między innymi do sześćdziesięcioodcinkowego serialu telewizyjnego, pokazywanego w ponad dwudziestu krajach "Alpensaga" (1973, przez 16 lat), filmu "Jugend" (1983) zekranizowanego jako "Potrzeba oddechu", serialu "Die Arbeitersage" (1985).
W roku 1978 pisarz przeżywa pierwszą zapaść psychiczną. Wycofuje się wówczas z życia publicznego i poddaje terapii w zamkniętej klinice.
W Polsce dramaty Turriniego zaczęły zdobywać popularność dopiero w latach dziwięćdziesiątych XX wieku. Pierwsza jego sztuka pokazana u nas to "Józef i Maria" wyreżyserowana przez Tomasza Zygadłę w Teatrze Telewizji (1990).