"Kartoteka"
Upływa siedem lat od prapremiery "Kartoteki" w warszawskim Teatrze Dramatycznym. Ponowne spotkanie ze sztuką Różewicza stanowi okazję nie tylko do wyrażenia pochwał, choć dziś może dobitniej wiadomo, jak wielki wpływ miał różewiczowski teatr na kształtowanie się naszych gustów, na naszą rodzimą dramaturgię, na nasze wymagania wobec sceny, wobec problematyki, którą nam prezentuje.
"Kartoteka" wyznacza nie tylko zakres spraw formalnych - stanowi po dziś dzień przeżycie, to nieudawane i nieegzaltowane, przed którym nie sposób uciec. Pytanie: kim jestem? zadaje sobie nie tylko okupacyjne pokolenie Różewicza, choć ono może obciążone balastem przeżyć, trudnych, skomplikowanych doznań, niepokojących znaków zapytania, przeżywa tę rozprawę z samym sobą w sposób | ostrzejszy i - bardziej bezwzględny. Kim jestem? i - kim bym mógł być? - gdybym potrafił pokonać te enigmatyczne "chciałbym, mógłbym, miałbym"...?
Jeżeli siedem lat temu "Kartotekę" można było traktować jako odświeżający, potrzebny i odważny rachunek sumienia tamtego, właśnie pokolenia, to dziś można spojrzeć na problematykę tej sztuki również z perspektywy dnia dzisiejszego. Nie unikając rozpraw z przeszłością, nic w niej nie wykreślając, stajemy ciągle przecież wobec konieczności nowych rozstrzygnięć, coraz to nowych konfrontacji wymaga od nas współczesność. Głęboko mądre, humanistyczne spojrzenie Różewicza prowokuje do przemyśleń, jest wyzwaniem. Wobec nas wszystkich postawiono pytanie o sens, cel życia, indywidualnego działania. Ciekawe jest to, jak patrzy na sztukę Różewicza młodzież, bo wbrew pozorom jest to sztuka również i o nich i dla nich.
Zaprezentowanie "Kartoteki" w Teatrze TV jest godne najwyższej pochwały. Tym więcej, że zapewniono spektaklowi celną, oszczędną reżyserię KONRADA SWINARSKIEGO, znakomitą obsadę z TADEUSZEM ŁOMNICKIM w roli Bohatera, z współgrającą z całością formalnych rozwiązań i nastrojem przedstawienia muzyką ADAMA SŁAWIŃSKIEGO.
