"Niech no tylko zakwitną jabłonie"
Jabłoń, która tak obiecująco wschodziła, poskręcała gałęzie w wichrach i mrozach, jakie przechodziły nad ziemią. Wywołana po dwudziestu latach niesie echa spektaklu-legendy. Wtedy krzepkiego i pełnego otuchy, dziś zanurzonego w nostalgiach za odeszła bezpowrotnie młodością przypisaną jej ufnością. Teatr Współczesny w roku 1995 wyśpiewuje Polskę doświadczeńszą o lekcję historii, i jej uczniów z pokoleń, które z drzewa dobra i zła po równi brały owoce różnych wartości.
Spektakl Agnieszki Osieckiej i Krzysztofa Zaleskiego, obdarzony wieloma pięknościami, bawi ile trzeba w musicalu, i tak jak trzeba, w polskiej odmianie - jakżeby inaczej - przynosi rozrzewnienie, smutek i refleksję. O kim ta refleksja? O Polsce oczywiście, bo na nią, żebyśmy nie wiem jak się tego wypierali, wszyscy jesteśmy skazani.
Czy można więcej wymagać od rewii? No, oczywiście, można i trzeba wymagać artyzmu. Od wszystkich - więc od reżysera, od muzyków, scenografa, choreografii i aktorów. Myślę, że teatr dramatyczny, jakim jest Współczesny, wziął kurs na miarę swych możliwości w tym gatunku muzycznym. Spektakl wyznaczono dla aktorów dramatycznych, nie zaś dla profesjonalnych wokalistów i tancerzy. Zespół - zaś i jego soliści mają tyle kultury i instynktu artystycznego, że przekazując wszystko co można z tych zasobów, budują spektakl szlachetnymi środkami. Uciekają więc od pretensjonalności rewiowej, która mogła zaprowadzić przedstawienie w pobliże amatorstwa.
Odnotujmy tylko solowe występy Krystyny Tkacz, brawurową Beatę Poźniak, Jerzego Klesyka, który udowadnia, co to znaczy tak trudny do uzgodnienia wdzięk sceniczny. Oddajmy zresztą ukłon całemu ansamblowi i Ewie Starowieyskiej za błyskotliwe kostiumy, a Hannie Chojnackiej za choreografię. Także opracowaniu muzycznemu i wokalnemu Wojciecha Głucha. Co powiedziawszy westchnę tylko i dodam, że ja, stary konserwatysta, lepiej się czuję w teatrze dramatycznym - z tekstami napisanymi po Bożemu dla sceny dramatycznej.
