Artykuły

"Mieszkanie Zojki" - sztukę napisaną przez Michała Bułhakowa w 1925 roku udało się nawet wystawić rok później w Teatrze Wachtangowa, co w przypadku tego autora nie było już wówczas sprawą częstą. Jego dramaty, a z czasem i wszystkie utwory obejmował zakaz publikacji. Bułhakow w sposób tyle błyskotliwy, co dogłębny tropił absurdy nowego systemu, obnażał jego nieludzkie oblicze. I nawet jeżeli Bułhakow starał się, tak jak w "Mieszkaniu Zojki", piętnować burżuazyjne przeżytki "w słusznej sprawie" i tak obraz świata rządzonego przez komunistów był bezlitosny. Wszystko postawione jest na głowie - arystokrata chałturzy grając w knajpie, a komitet blokowy decyduje o "zagęszczeniu" mieszkań. Jedna z zagęszczanych kwater należy do byłej żony bogatego fabrykanta Zoi Denisownej Pelc. Aby uniknąć problemów z biurokratami, Zoja otwiera zakład krawiecki bardziej przypominający dom uciech niż szwalnię.

Krzysztof Zaleski adaptując farsę Bułhakowa nadał jej formę ballady teatralnej, widowiska z pogranicza kabaretu, musicalu i teatru. Ta forma bardzo dobrze współgra z wymową tekstów Bułhakowa. W "Chińskiej kokainie" dobre role zagrali Maria Pakulnis (Zojka) i Janusz Gajos jako hochsztapler Ametystów. Warto też zwrócić uwagę na postać Gęś-Ładownego, wyjątkowej kanalii przekonująco zagranej przez Andrzeja Grabowskiego.