Warszawskie rodowody artystyczne. Rapaccy i Leszczyńscy (II)
Ludwik Sempoliński zawsze podkreślał, że WINCENTY RAPACKI "pozycję swoją w teatrze w równej mierze zawdzięczał zarówno zdolnościom aktorskim, jak i literackim i kompozytorskim".
Syn Wincentego Rapackiego seniora, noszący to samo imię co ojciec, aktor i śpiewak, urodził się 6 czerwca 1865 roku w Krakowie. Po ukończeniu jednego z warszawskich gimnazjów odbył studia wokalne pod kierunkiem swej ciotki Heleny Majeranowskiej. Zadebiutował na scenie Warszawskiego Teatru Rozmaitości, śpiewając tytułową partię w operetce "Gennaro".
Po udanym debiucie Wincenty Rapacki junior został zaangażowany do zespołu operetki WTR, w którym występował w latach 1888-1893. W tym czasie wielokrotnie wyjeżdżał na gościnne występy do Krakowa, Lwowa i Zakopanego, a także do Odessy, Łodzi i Poznania. Później, do 1896 roku, grał w teatrach łódzkich, a od 1898 do 1900 roku pracował w zespole Adolfiny Zimajer; wraz z nim kilkakrotnie odwiedził Lublin, Sosnowiec i inne mniejsze miasta Królestwa. W 1900 roku powrócił do Warszawskiego Teatru Rozmaitości, na którego scenie występował do maja 1915 roku. Następnie przeniósł się do Petersburga. Od stycznia do sierpnia 1916 roku pełnił obowiązki dyrektora Operetki Polskiej w Moskwie, a w grudniu tego roku ponownie znalazł się w Petersburgu - w zespole Teatru Ermitaż. Następnie przez ponad pół roku, od września 1917 roku do kwietnia 1918 roku, kierował kijowskim Teatrem Nowości.
Po powrocie do Warszawy zaangażował się do teatru "Czarny Kot", później grał w "Sfinksie". W 1921 roku przeniósł się do Teatru Nowego, a w 1922 roku do Teatru Nowości. Przez następne siedemnaście lat występował kolejno w teatrach Letnim, Nowym i Narodowym, a także - sporadycznie - w Morskim Oku i Wielkiej Rewii.
Jak pisał jeden z krytyków, charakteryzując postać Wincentego Rapackiego syna: "Był niewysoki, miał chłopięce rysy twarzy, śpiewał tenorem o miłym zabarwieniu. Długo grywał role amantów w operetkach i wodewilach, a dopiero w późniejszym wieku postaci charakterystyczne w komediach". Śpiewał m.in. role Alfreda w "Zemście nietoperza", Adama w "Ptaszniku z Tyrolu", Ajaksa w "Pięknej Helenie", Oliwiera w "Pierścieniu rodzinnym" oraz Sinobrodego w utworze o tym samym tytule. Publiczność warszawska podziwiała go w scenicznym repertuarze komediowym jako Kazia w "Żołnierzu królowej Madagaskaru", Kamerdynera w "Papa się żeni" czy Karola w "Ciotce Karola". Zagrał też główne role w kilkunastu filmach.
Ludwik Sempoliński zawsze podkreślał, że Rapacki "pozycję swoją w teatrze w równej mierze zawdzięczał zarówno zdolnościom aktorskim, jak i literackim i kompozytorskim". Istotnie, był on jednym z najpłodniejszych w polskim teatrze autorów i tłumaczy. Spod jego pióra wyszły lekkie, zabawne farsy: "Czarujący emeryt", "Ja tu rządzę", "Jubileusz mistrza", "Chwila szczęścia" oraz wspomniana już niezwykle popularna komedia "Papa się żeni". Był również twórcą przekładu libretta ponad siedemdziesięciu operetek, a także uzdolnionym publicystą - drukował felietony, humoreski i anegdoty teatralne, m.in. w "Tygodniku Ilustrowanym", "Kurierze Warszawskim", "Kurierze Porannym", "Ziarnie" i "Kolcach".
Kontynuator artystycznej tradycji rodzinnej Rapackich zmarł w Warszawie 16 stycznia 1943 roku.
