Nie ma zbrodni doskonałej
"M jak morderstwo" w reż. Marcina Sosnowskiego w Teatrze im. Kochanowskiego w Opolu. Pisze Iwona Kłopocka w Nowej Trybunie Opolskiej.
Nie ma zbrodni doskonałej, ale ten kryminał jest doskonałą rozrywką.
Kryminały dzielą się na te, w których zagadką jest "kto zabił", "dlaczego to zrobił" i "czy za to odpowie". "M jak Morderstwo" należy do trzeciego typu. Gdyby tak nie było, Hitchcock nie zainteresowałby się tą sztuką, bo od tajemnicy zawsze wolał suspens.
W sztuce Fredericka Knotta od początku wiadomo, kto planował morderstwo i jakie były jego motywy. Zdradzany mąż, ożeniony dla pieniędzy, chce się pozbyć żony i zagarnąć jej majątek. Jego precyzyjny plan bierze jednak w łeb, gdy ginie nie ten, kto powinien.
Szczęście jednak sprzyja bezwzględnemu zleceniodawcy i wszystko wskazuje na to, że jego mordercze zamiary się powiodą, a miła sumka zapisana w testamencie żony zasili jego konto. Nie ma jednak zbrodni doskonałej...
Tyle o fabule, bo dalsze jej odsłanianie już byłoby zbrodnią wobec potencjalnego widza. A widzów temu przedstawieniu nie powinno zabraknąć, bo to bardzo dobra rozrywka na zimowy wieczór. Taka, jak telewizyjne "Kobry" sprzed wielu lat. Świetnie napisana sztuka, znakomita intryga, w której nic do końca nie jest oczywiste, odpowiednia dawka należycie stopniowanego napięcia i satysfakcjonujący finał.
Czego jeszcze chcieć?
Na pewno dobrego aktorstwa, bo to od niego zależy powodzenie całego przedsięwzięcia. I widz się nie zawiedzie (szczególnie, jeśli Adam Ciołek i Kornelia Angowska w miarę granych przedstawień nabiorą więcej swobody). Za to Łukasz Schmidt, Leszek Malec i Andrzej Czernik - bez zarzutu.
Spodoba się zwłaszcza Czernik, grający inspektora policji, Hubbarda. Ta postać, powstała jeszcze przed porucznikiem Columbo, ma wiele z jego cech - niepozorny, safandułowaty, ale dociekliwy glina, który pozornie wydaje się niegroźnym przeciwnikiem. A Czernik ze swoim potrójnym "yhm", kończącym każdą kwestię, jest pyszny.
