"Perichola"
Operetka na scenie Teatru Muzycznego.
ZARÓWNO bywalcy Teatru Muzycznego w Gdyni jak też soliści i personel artystyczny i administracyjny gorąco pragnęli w repertuarze swego teatru operetki. Pragnienie się ziszcza, bo oto już 19 listopada premiera "Perichola" Jacques'a Offenbacha w reżyserii kierownika artystycznego Jerzego Gruzy. Pozostali realizatorzy to Zbigniew Pawelec (kierownictwo muzyczne), Liliana Jankowska i Anna Zaporska-Zawadko (scenografia), Krystyna Gruszkówna (choreografia).
Oto co na temat przedstawienia mówi jego reżyser:
- Dlaczego właśnie "Perichola"? Bo to nieoklepana operetka, nasze wystawienie będzie dopiero trzecie w Polsce. Zastanawiałem się długo czy grać operetkę. Myślę, że trzeba grać, ale w związku z wykonawcą. Na tym poziomie śpiewania na jakim jest gdyński Teatr Muzyczny właśnie "Perichola" wydała mi się dziełem najbardziej przystającym. Nie jest frakowo-smokingowa, ma wzruszającą treść, wolną od operetkowej sztampy, od stereotypu. Tu hrabia nie spotyka się z hrabiną itd. Problemem "Pericholi" jest niedocenianie artystów - próba skaptowania ich pieniędzmi, zresztą kończą ca się niepowodzeniem. Cały zespół jest w ruchu, śpiewa, tańczy, ma duto zadań scenicznych, ale także patrzy na dyrygenta - a więc nowy typ działania, w operetce niezbędny. Osobiście reżyseruję operetkę pierwszy raz w życiu, mam nawet tremę. Ale ta operetka daje możliwości cudzysłowu, bawimy się, nie traktując zupełnie poważnie wszystkiego na co patrzymy. Ważne, że młodzi ludzie znaleźli się w tym spektaklu.
Odtwórczyni czołowej partii pani Grażyna Brodzińska, obecnie solistka Operetki Warszawskiej, nie jest na Wybrzeżu osobą obcą. Wykształciła się w Studio Wokalno-Aktorskim Teatru Muzycznego w Gdyni, następnie ukończyła w Szczecinie Studio Baletowe przy tamtejszej operetce. Młoda solistka ma na swym koncie najpoważniejsze i najtrudniejsze partie w "Krainie uśmiechu", "Księżniczce Czardasza", "Hrabinie Maricy", "Wesołej wdówce", "Balu w Savoyu". O okresie gdyńskim mówi ciepło:
- Dużo zawdzięczam p. Zofii Janukowicz, mojemu pierwszemu pedagogowi. Siedem lat pracy w Teatrze Muzycznym w Gdyni - jeszcze za czasów Danuty Baduszkowej - to był świetny start. Ona uczyła nas wszechstronności. Od czasu przejścia do Warszawy jestem pod opieką wokalną p. Urszuli Trawińskiej-Moroz. Partię Pericholi grałam już w Warszawie. To piękna rola, jest w niej dużo śpiewu, efektowna, sławna "aria ze śmiechem", ale jest też dużo szlachetnych uczuć. Perichola to dziewczyna z ludu, uliczna śpiewaczka, która nawet na dworze wicekróla pozostaje wierna swojej miłości. Wykonanie tej partii wymaga różnorakich umiejętności: trzeba śpiewać, mówić-tekst, jest też dużo hiszpańskiego tańca. Artysta operetkowy musi mieć w sobie jakiś wdzięk, coś co wciąga publiczność. Pamiętam jak mi mówiła pani Janukowicz na lekcjach: "nie śpiewaj głośno, nie forsuj, nie krzycz, to nie na tym polega". Staram się śpiewać ciepło, zafascynować publiczność dźwiękiem, pomuzykować. Dbam o pielęgnowanie finezyjnych szczegółów. W muzyce Offenbacha jest to arcyważne, bo to muzyka dowcipna, szlachetna i melodyjna, bardzo żywa rytmicznie. "Perichola" to prawie opera buffo, jest co śpiewać.
Skąd mi się wziął bakcyl teatru? Chyba urodziłam się z nim. Moi rodzice byli aktorami, ojciec śpiewakiem, matka zaczynała od baletu. Chowałam się w teatrze, od dziecka wiedziałam, że chcę być aktorką. Przejście przez Studio było dla mnie bardzo korzystnym startem, prócz przedmiotów muzycznych i aktorskich miałam utanecznienie, pantomimę, szermierkę - dało mi to panowanie nad własnym ciałem. Potrafię się znaleźć w różnych stylach, w walcu wiedeńskim, w musicalu, potrafię stepować i tańczyć czardasza
Talent - tak, jest nieodzowny, ale prócz niego praca... praca. Tak jej dużo, że nie zostaje mi czasu na nic.
Chciałabym, aby widzowie Teatru Muzycznego nie traktowali mnie jak obcej. Aby przypomnieli mnie sobie ze "Skowronka" Lehara, z "Krainy uśmiechu" i przyjęli jak swoją.
